Ο συγγραφέας Ηρακλής Δ. Λογοθέτης γράφει για το βιβλίο του  «Σημειώσεις από τη ρουλέτα», εκδόσεις Σεστίνα

Ο συγγραφέας Ηρακλής Δ. Λογοθέτης γράφει για το βιβλίο του  «Σημειώσεις από τη ρουλέτα», εκδόσεις Σεστίνα

Με το παιχνίδι της ρουλέτας είχα μια σταδιακή εξοικείωση από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν με ορμητήριο το Βερολίνο επισκέφθηκα μια σειρά από φημισμένα ευρωπαϊκά καζίνα, στο Μπάντεν – Μπάντεν, στο Μόντε Κάρλο και στην Ντωβίλ. Αργότερα ανεβαίναμε πού και πού στην Πάρνηθα, με τον φίλο και συνάδελφο στην κριτική του θεάτρου Γιάννη Βαρβέρη, και παίζαμε στις παλιές γαλλικές ρουλέτες που υπήρχαν ακόμα.

Από τότε αισθανόμουν το αρχαίο ρίγος με το οποίο ανέκαθεν οι άνθρωποι καταδιώκουν το ανέφικτο και ελπίζουν στο ανέλπιστο παίζοντας έως εσχάτων όχι μόνο τα λεφτά, αλλά και τα μυαλά τους, σ’ αυτήν την εκκλησία του ταπεινού πάθους που αποκαλείται καζίνο. Με εντυπωσίαζε η έξαψη που διακατείχε τους παίκτες της ρουλέτας, το ανέλπιδο κυνήγι της μπίλιας και ο μεταδοτικός ίλιγγος που προξενούσε σε κάθε της γύρισμα η περιστροφική θεά της τύχης.

Εξίσου εντυπωσιακή ήταν και η τεράστια ποικιλία τύπων και χαρακτήρων που συνωστίζονται στο τραπέζι της ρουλέτας, καθώς το παιχνίδι καταργεί προσώρας όλα τα ταξικά και μορφωτικά όρια. Γιατί προσέρχονται όμως τόσοι κολασμένοι και σκύβουν το κεφάλι σ’ έναν βωμό αμέτοχο στις παρακλήσεις τους; Τι αναζητούν σ’ αυτόν τον μάταιο αγώνα; Ποια μαγεία ελπίζουν να βρουν σ’ έναν πολύ απομαγευμένο κόσμο; Με ποια όπλα μοχθούν να καταλάβουν μιαν απόρθητη ακρόπολη;

Με βάση αυτά τα ερωτήματα και σκοπό την ανατομία ενός πάθους, προέκυψαν σποραδικές και αμέθοδες αρχικά οι «Σημειώσεις από τη ρουλέτα». Αργότερα συγκρότησα αυτές τις σημειώσεις σε ενιαίο κείμενο προσπορίζοντας στοιχεία από ποικίλα πεδία, με τον συνδυασμό δηλαδή προσωπικής εμπειρίας, λογοτεχνικής κριτικής και επιστημονικής μελέτης. Απευθύνονται σε όλους (τους χαμένους) και σε κανέναν (κερδισμένο)…