Οι επερχόμενες εκλογές για την Ευρωβουλή είναι πολύ σημαντικές, επειδή τα αποτελέσματά τους θα κρίνουν αν και πότε θα γίνουν εθνικές εκλογές. Ο κυβερνητικός συνασπισμός θεωρεί ότι θα διατηρήσει τις δυνάμεις του και θα βγει νικητής.

Του Θ. Αυγερινού, συνταξιούχου καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Οι εκλογές για την Ευρωβουλή είναι πολύ σημαντικές, επειδή τα αποτελέσματά τους θα κρίνουν αν και πότε θα γίνουν εθνικές εκλογές. Ο κυβερνητικός συνασπισμός θεωρεί ότι θα διατηρήσει τις δυνάμεις του και θα βγει νικητής.

Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ ευελπιστεί να φέρει την ανατροπή, ώστε να υποχρεώσει την κυβέρνηση να προκηρύξει εθνικές εκλογές, για να καταλάβει αυτός την εξουσία. Με δυο λόγια, ενώ η Ελλάδα «καίγεται» κάποιοι παίζουν πολιτικά παιχνίδια, γιατί η κατάληψη της εξουσίας, όπως είπε κι ο Μακιαβέλι, αποτελεί τον ύψιστο επιδιωκόμενο στόχο του ανθρώπου.

Η κυβέρνηση επαίρεται ότι επέτυχε κάτι σημαντικό με την έξοδο στις κεφαλαιαγορές. Ουσιαστικά, αυτό μπορεί να μην είναι κάτι το ουσιώδες, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι ένα επίτευγμα, για να ξεφύγει η χώρα από τον «στενό κορσέ» των μνημονίων. Από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση έχει τα δίκια της δεδομένου ότι η ουσιαστική κατάσταση της χώρας δεν βελτιώθηκε στο ελάχιστο.

Όλα τα δεινά παραμένουν ως έχουν: γιγαντιαία ανεργία, άπειρα λουκέτα, μείωση μισθών και συντάξεων, πολλοί και δυσβάστακτοι φόροι και γενικά αποδόμηση του κράτους πρόνοιας. Προοπτικές εξόδου από αυτήν την κατάσταση, όταν το χρέος της χώρας φθάνει στο 175% του ΑΕΠ, μάλλον δεν υπάρχουν.

Προσωπικά πιστεύω ότι οι εταίροι μας σύντομα θα επιμηκύνουν την εξόφληση και θα κατεβάσουν το επιτόκιο. Ύστερα δε από λίγα χρόνια θα έρθει και το ισχυρό «κούρεμα». Αλλά όποιο κούρεμα κι αν επιτευχθεί, οι Έλληνες δεν θα μπορέσουν να ανασάνουν για πολλά – πολλά χρόνια, γιατί, πρώτον, η Ελλάδα παραμένει μια μεταπρατική κοινωνία, χωρίς βιομηχανία και, δεύτερον, η κυβέρνηση δεν έχει χαράξει κάποιο εθνικό και μακρόπνοο σχέδιο για να «ξελασπώσουμε».

Ακόμη θα πρέπει να πούμε ότι ο τουρισμός, όσο καλά κι αν πάει, δεν μπορεί από μόνος του να μας βγάλει από το τέλμα. Από την άλλη πλευρά, δεν φαίνεται στον ορίζοντα ανάπτυξη της οικονομίας στους παλιούς ρυθμούς, γιατί αυτοί του παρελθόντος είχαν στηριχθεί στην οικοδομή, που δεν πρόκειται να επαναληφθούν σε καμιά περίπτωση.

Όλα τα κόμματα κι όλοι οι πολιτικοί κοιτάζουν μόνο το σήμερα και όχι το μέλλον. Το ΚΕΠΕ δημοσίευσε τους τομείς της οικονομίας που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ανόρθωση της χώρας και η Ελληνική Ένωση Τραπεζών εξέδωσε ένα άριστο πόνημα 740 σελίδων, με τίτλο «Ανταγωνιστικότητα για ανάπτυξη: Προτάσεις πολιτικής», όπου γράφει ένα πλήθος αξιόλογων Ελλήνων οικονομολόγων.

Όμως και αυτό το κείμενο είναι ένα σύνολο συμβουλών και όχι ένα συγκεκριμένο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας της χώρας. Summa summarum, λοιπόν, το μέλλον του ελληνικού λαού δεν διαγράφεται ρόδινο. Και ενώ έτσι έχει η κατάσταση, τα κόμματα κι οι πολιτικοί μας εμφανίζουν μεγάλη έλλειψη πατριωτισμού. Γιατί, αν όλοι αυτοί που είναι στη Βουλή αισθάνονταν πατριώτες, θα συγκροτούσαν μια κυβέρνηση «Εθνικής Σωτηρίας», εκτός βέβαια της Χ.Α., για να σώσουν τη χώρα μια ώρα γρηγορότερα από τα δεινά που τη μαστίζουν.

Σε περιόδους πολέμου, δεν επιτρέπεται να υπάρχει κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Όλοι είναι ένα μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος.

Η επιτροπή

Η κάθε κοινωνία εξελίσσεται. Και με αυτήν οι κοινωνικοί θεσμοί που την απαρτίζουν. Η δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός μας, όπως πραγματώνονται, πέρα από τα θετικά στοιχεία που εμπεριέχουν, παρουσιάζουν και αδυναμίες. Δηλαδή, οι πολίτες ψηφίζουν μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια και, όταν προκληθεί διάσταση μεταξύ της λαϊκής βούλησης και της κυβέρνησης, ο λαός δεν μπορεί να επέμβει, πέρα από το να περιμένει τις επόμενες εκλογές, για να ψηφίσει διαφορετικά.

Πέραν τούτου, τα πολιτικά κόμματα μπροστά από τις εκλογές παρουσιάζουν ένα πρόγραμμα διαχείρισης της χώρας, το οποίο ξεχνούν την επόμενη μέρα που θα καταλάβουν την εξουσία. Με δυο λόγια, τα κόμματα συχνά – πυκνά ψεύδονται ασύστολα και ξεγελούν τον λαό (λεφτά υπάρχουν, θα ανατρέψουμε το μνημόνιο και θα επαναδιαπραγματευτούμε), προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία, ώστε ο λαός πηγαίνει στις κάλπες παραπλανημένος. Στο πλαίσιο λοιπόν της κοινωνικής εξέλιξης θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε αυτές τις αδυναμίες του κοινοβουλευτισμού. Πώς; Ιδού η πρόταση:

Έναν μήνα προ των εκλογών συγκροτείται η Επιτροπή Σοφών, της οποίας η αρμοδιότητα θα είναι διττή: Πρώτον, να εξετάσει την επικρατούσα κατάσταση της χώρας (Lage der Nation) και, δεύτερον, να επιλέξει 4-5 στόχους που θα αποτελούν υποχρέωση οποιασδήποτε κυβέρνησης κι αν προκύψει, για υλοποίηση.

Τρεις μέρες προ των εκλογών η επιτροπή ενημερώνει τον ελληνικό λαό και ονοματίζει τους απαραίτητους στόχους της κυβέρνησης, που αποτελούν τη βούληση της συντριπτικής πλειονότητας. Αμέσως μετά την εξαγγελία η επιτροπή διαλύεται.

Η επιτροπή θα απαρτίζεται από 11 μέλη. Ήτοι: Πρόεδρος και αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, πρόεδρος και αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας, δύο εκλεγμένοι πρυτάνεις από τη Σύνοδο των Πρυτάνεων, ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ, ο πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος και ο πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδος. Σύνολο 11 άτομα (για περισσότερα, βλέπε Θ. Αυγερινός, «Θεωρίες & Ιδεολογίες που διαμόρφωσαν τον κόσμο»).

Αυτός ο θεσμός θα μπορούσε να περάσει στην επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά εφόσον τα κόμματα διακατέχονται, όπως λένε, από πατριωτισμό, θα μπορούσαν να τον εφαρμόσουν από τώρα, ώστε ο λαός να πάει στις κάλπες ενημερωμένος και για να μη διαμαρτύρεται εκ των υστέρων ότι παραπλανήθηκε.