Το ντιμπέιτ έφερε χαμόγελα και ελπίδες για ισχυρή παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή

Το ντιμπέιτ του έδινε την ευκαιρία αυτής της «στιγμής» και η αντίδραση της Κουμουνδούρου, των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικών φίλων και αντιπάλων από το βράδυ της Δευτέρας και μετά δείχνουν ότι πέρασε το «τεστ» με επιτυχία.

Να μην ξεχνάμε ότι είναι μακράν ο μικρότερος και πιο άπειρος πολιτικός αρχηγός που πέρασε από την «ηλεκτρική καρέκλα» του ντιμπέιτ και καλό είναι να σημειώσουμε ότι, αντίθετα από τα στερεότυπα που δυστυχώς κατοικοεδρεύουν και στην Αριστερά, το νεαρόν της ηλικίας δεν προεξοφλεί ένα καλό αποτέλεσμα ούτε κάνει τη διαφορά από μόνο του: σε σχέση με τις αρχές του 2008, όταν ανέλαβε καθήκοντα προέδρου όντας «άκαπνος» πολιτικά, τώρα είχε να καταθέσει και την αδιαμεσολάβητη, ολοδική του μικρή (και πικρή) εμπειρία που απορρέει από τον ρόλο του.

Διένυσε χιλιόμετρα στην περιφέρεια επισκεπτόμενος τις τοπικές κομματικές οργανώσεις και φορείς, συναντώντας εργαζόμενους και πολίτες, παίρνοντας μέρος σε κινητοποιήσεις για περιβαλλοντικά θέματα κ.λπ. Κι επίσης έκανε τα δικά του πολιτικά λάθη παγιδευμένος στο ανελέητο παιχνίδι των ισορροπιών των τάσεων στο εσωτερικό του ΣΥΝ και βέβαια των πολιτικών παραδόσεων της Αριστεράς που εκπροσωπούνται στον ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς ένα ντιμπέιτ δεν αποδεικνύει ότι είναι ηγέτης, όπως καθ’ υπερβολήν ειπώθηκε, και οι εξετάσεις δεν τελειώνουν εδώ για τον Τσίπρα. Η κάλπη, το αμέσως επόμενο… «εξεταστικό κέντρο» από το οποίο θα περάσει, είναι πολύ κοντά.

Με αυτή τη μικρή νίκη, που λειτουργεί κυρίως στο επίπεδο της ηθικής ανάτασης του χώρου, για την οποία κάποιοι αναλυτές και δημοσκόποι εκτιμούν ότι μπορεί να τόνωσε την εκλογική του δυναμική, ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει στην τελική ευθεία. Έπειτα από μήνες καταστροφολογίας και αυτοοικτιρμού, ο χώρος ανακτά τη χαμένη του ελπίδα, που αν μη τι άλλο του δίνει τη δυνατότητα έστω την τελευταία στιγμή να κινητοποιήσει κόσμο, είτε από το απογοητευμένο ακροατήριό του είτε από τους πολίτες που είναι γενικώς απογοητευμένοι από το πολιτικό σύστημα.

Αριστερή αντιπολίτευση

Σε αυτή την πορεία των λίγων ημερών που απομένουν έως την κάλπη, όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, από τον πρώτο έως τον τελευταίο, επιχειρούν να πείσουν για την ανάγκη μιας ισχυρής εκπροσώπησης του ΣΥΡΙΖΑ στη επόμενη Βουλή.

Στον ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούν ότι το σχέδιο του ΠΑΣΟΚ για την οικονομία δεν υπόσχεται παρά τριετή λιτότητα και είναι συμπληρωματικό και όχι ανταγωνιστικό προς αυτό της Ν.Δ. Υπ’ αυτό το πρίσμα προβάλλουν, όπως π.χ. η Νάντια Βαλαβάνη, υποψήφια στη Β’ Αθήνας, το επιχείρημα ότι μια ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητη στη Βουλή, ικανή να ασκήσει πιέσεις και να βάλει εμπόδια «στην εφαρμογή μιας πολιτικής που θα κληθεί – ανεξάρτητα από προεκλογικές ωραιοποιήσεις – να εφαρμόσει ως κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ».

Ο Ανδρέας Καρίτζης, υποψήφιος στη Β’ Αθήνας, συνδέει την ενδυνάμωση του χώρου με την ανάγκη «η κυβέρνηση που θα προκύψει να είναι όσο το δυνατόν πιο αποδυναμωμένη», άρα «πιο ευάλωτη στις κοινωνικές αντιστάσεις και τους αγώνες». Με δυο λόγια αυτό που τονίζεται είναι ότι μια ισχυρή αριστερά μπορεί να σταθεί αποτελεσματικά στο πλευρό των εργαζομένων, των νέων, των ανέργων, των αγροτών, των συνταξιούχων, κ.λπ. πετυχαίνοντας νίκες και στο πολιτικό και στο κοινωνικό, κινηματικό πεδίο.

Άλλωστε, όπως επισημαίνει ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας δημοσιογράφος Βασίλης Μουλόπουλος, «οι πολιτικές ανακατατάξεις θα ξεκινήσουν μετά τις 4 Οκτωβρίου και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι παρών και στη Βουλή και στην κοινωνία».