Εφιάλτης στην κουζίνα

Ομολογώ ότι φαγητό από τα χεράκια της δεν έχω φάει. Και δεν είμαι σίγουρος αν θέλω. Έχει μία… ας την πω τσαπατσουλιά ο τρόπος με τον οποίο μαγειρεύει η Αργυρώ Μπαρμπαρίγου (η στην μετα-Βέφα εποχή τηλεστάρ της κουζίνας) που δεν με πείθει. «Σήμερα θα σας κάνω ένα φανταστικό φαγητάκι με μελιτζάνες. Αλλά αν δεν έχετε μελιτζάνες μπορείτε να το κάνετε με κολοκυθάκια – πάλι φανταστικό θα είναι. Φανταστικό θα είναι και μόνο με πατάτες, αν τα παιδιά σας δεν τρώνε τα κολοκυθάκια. Αν πάλι τρίψετε και λίγο καρότο μέσα θα τρελαθείτε, γίνεται φανταστικό! Και το τυρί του πάει φανταστικά, αλλά γίνεται φανταστικό και νηστίσιμο». Στο μεταξύ, ενώ η Αργυρώ διεκπεραιώνει «το φανταστικό φαγητάκι» της σε χρόνο ρεκόρ, εγώ έχω μπερδέψει τόσο πολύ τα υλικά που κλείνω την τηλεόραση και ανοίγω τον δοκιμασμένα αξιόπιστο «Τσελεμεντέ». Γιατί αυτό που θα φτιάξω εκτός από… «φανταστικό!» πρέπει να τρώγεται κιόλας. Επιπλέον δεν ξεχνάω ποτέ εκείνο που έλεγε η, στην κυριολεξία, φανταστική μαγείρισσα γιαγιά μου: «το φαγητό θέλει υπομονή και χάδι». Ενώ στα χέρια της Αργυρώς «το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι (…) και τα κολοκυθάκια χτυπάνε παλαμάκια» σε ένα δυσβάστακτο για τον δικό μου οργανισμό όργιο κεφιού. Έχει κάτι από μπάχαλο η τηλεκουζίνα της. Μόνο στα δικά μου μάτια;