Με το που ανακοινώθηκε ότι, με τις ευλογίες της UNESCO, ο Καραγκιόζης πολιτογραφείται Τούρκος καταρρεύσαμε ως έθνος. Απολύτως λογικό. Αναθρεμμένοι για να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε ως «καραγκιόζηδες» αισθανθήκαμε ξαφνικά σαν να μας κλέβουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, όλα εκείνα που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε.

Με το που ανακοινώθηκε ότι, με τις ευλογίες της UNESCO, ο Καραγκιόζης πολιτογραφείται Τούρκος καταρρεύσαμε ως έθνος. Απολύτως λογικό. Αναθρεμμένοι για να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε ως «καραγκιόζηδες» αισθανθήκαμε ξαφνικά σαν να μας κλέβουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, όλα εκείνα που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε. Και αν βγήκαμε και δηλώσαμε ότι αυτά τα περί… τουρκότητας του εθνικού ήρωά μας είναι καραγκιοζιλίκια, στο βάθος αισθανθήκαμε πολύ πικραμένοι που, ύστερα από την πατρότητα του ελληνικού-τούρκικου (όπως θέλετε το λέτε) καφέ και του τζατζικιού, οι γείτονες οικειοποιήθηκαν και το σύμβολο της απόλυτης νεοελληνικότητας: τον νούμερο ένα σταρ της εξαθλίωσης, της λαμογιάς, της κουτοπονηριάς… Τι μας απομένει; Ο Μπάρμπα Γιώργος με την άνευ προηγουμένου βλαχιά του. Ας βάλουμε, λοιπόν, τη φούντα του τσαρουχιού του καπέλο και ας συνεχίσουμε να ζητιανεύουμε βοήθεια για τη χρεοκοπημένη χώρα από τους αφ’ υψηλού συγκατοίκους μας στην Ευρώπη. Ίσως έτσι, υπενθυμίζοντάς τους πόσο καραγκιόζηδες είμαστε, να τους πείσουμε ότι και ο Καραγκιόζης (μαζί με το σόι του) είναι και θα είναι Έλληνας. Γιατί δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο.