Κανένα από τα δραματικά οικονομικά στοιχεία δεν μπορεί να δικαιώσει την επιλογή του Γ. Παπανδρέου και της κυβέρνησής του για υπαγωγή στο ΔΝΤ επειδή… έτσι θα αποφεύγαμε την πτώχευση. Τίνος η πτώχευση υποτίθεται πως αποφεύγεται;

Με την ανεργία στο 20% (η ανεπίσημη αγγίζει το 30%, κατά τον Σάββα Ρομπόλη του Ινστιτούτου ΙΝΕ/ΓΣΕΕ), με 100.000 επιχειρήσεις να κλείνουν, με τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό να κατατρώγει το κουτσουρεμένο εισόδημα όσων έχουν την πολυτέλεια να εργάζονται, για ποια ελπίδα μπορούμε να μιλήσουμε;

Με την απειλή νέων ανατιμήσεων από ΔΕΚΟ λόγω περικοπής της κρατικής ενίσχυσης, αλλά και με πολλά άλλα στοιχεία, όπως η κατάρρευση των κρατικών εσόδων, του τουρισμού, της βιομηχανίας, της οικοδομής, του εμπορίου – των «πυλώνων» της ελληνικής οικονομίας – και άλλα πολλά, είτε ήδη γνωστά είτε θα μας προκύψουν οσονούπω, το συμπέρασμα δεν είναι μόνο προφανές, αλλά και αυταπόδεικτο: η κοινωνία πτωχεύει.

Οι τροϊκανοί μάς λένε ότι ήρθε η ώρα των πλουσίων να πληρώσουν, αλλά αυτό δεν προκύπτει από κανένα δεδομένο. Αντιθέτως όλα τα υπό εξέλιξη ή υπό σχεδιασμό μέτρα του μνημονίου Νο 2 έχουν στόχο τούς ήδη φτωχούς.

Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση τίθενται υπό την αυστηρή επιτροπεία των δύο αρχιεπιτηρητών του ΔΝΤ και της «τρόικας». Επόμενο «φυσιολογικό» βήμα, το πλήρες ξεπούλημα κάθε παραγωγικής υποδομής της χώρας.

Ενώ η κοινωνία πτωχεύει και εξαθλιώνεται, το χρέος θα αυξηθεί δραματικά ως ποσοστό του ΑΕΠ. Άρα και η κρατική πτώχευση δεν θα μπορεί να αποφευχθεί. Από τι ακριβώς, λοιπόν, υποτίθεται ότι μας σώζει η επιλογή της κυβέρνησης, όταν μάλιστα ο ρόλος του ΔΝΤ ήταν πασίγνωστος; Ποια πολιτική δύναμη έχει το σθένος και την ικανότητα να αντιπαραβάλει μια διαφορετική πορεία; Τα ερωτήματα είναι για όλους αμείλικτα…