Μια χαρακτηριστική παραδοξότητα του σύγχρονου βίου είναι ότι η ζωή μας αποκτά πλέον νόημα κι αξία, όχι όταν αυτή βρίσκεται εν εγρηγόρση και σε πλήρη κίνηση, αλλά, κατά περίεργο τρόπο, όταν αυτή… αδρανεί.

Ως γνωστό, ο Αύγουστος είναι ο μήνας δίχως ειδήσεις. Παραδόξως, τον Αύγουστο οι ειδήσεις παύουν να είναι σημαντικές, να ενδιαφέρουν, να προκαλούν. Πρώτο πλάνο στις ζωές των ανθρώπων είναι οι θάλασσες, οι άνεμοι, οι ουρανοί, τα πλοία, οι διαδρομές, τα χαμόγελα… Όλα καταργούνται μέσα σε μιαν ευδαιμονία δίχως πρόγραμμα, ωράρια και κυρίως τις αναλύσεις των πεφωτισμένων παρουσιαστών – αναλυτών των ειδησεογραφικών δελτίων. Τα εφιαλτικά πρόσωπα των τηλε-ανθρώπων, οι απεχθείς μούρες των διασημοτήτων της δεκάρας, οι τρομακτικές παρουσίες των πολιτικών, όλα σβήνουν μπροστά σε μια παραλία, όλα πέφτουν σε πλήρη ανυποληψία μπροστά στα τσίπουρα και στα όνειρα θερινών νυχτών: τα υπουργεία, οι υπουργοί, οι κλεψιές, η ξεφτιλογκλαμουριά, η Siemens, η θλιβερή Μονή Βατοπεδίου, η οικονομική κρίση, τα δάνεια, οι τράπεζες – όλα εκμηδενίζονται μπροστά στο τελευταίο απογευματινό μακροβούτι. Ειδήσεις γίνονται οι κοπέλες στις παραλίες, οι γυμνασμένοι νεαροί λιμοκοντόροι των πλαζ, οι αέρηδες, η ζέστη, μα πάνω από όλα την τιμητική τους έχουν οι παραλίες, τα μπαρ, τα καλά και φτηνά φαγάδικα, οι παλιοί μας φίλοι, οι αναμνήσεις!

Η ζωή χωρίς ειδήσεις είναι από μόνη της μια σημαντική είδηση, μια εμπειρία που μας επαναφέρει στον βασικό προβληματισμό της διαχείρισης της ζωής μας· στο τι χρειαζόμαστε και στο τι όχι. Η ζωή χωρίς ειδήσεις, δίχως αυτόν τον ανηλεή βομβαρδισμό γεγονότων που επαναλαμβάνονται με μεθοδολογική διαστροφή και έντονη διάθεση χειραγώγησης, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι είμαστε θύματα μιας βάρβαρης συνθήκης την οποία έχουμε υπογράψει με τη θέλησή μας και τα ίδια μας τα χέρια. Μέσα από το κάδρο των ειδήσεων των οκτώμισι, η ενημέρωση μας διαπλάθει, μας διαμορφώνει σε ανδρείκελα μιας τυποποιημένης δημοκρατίας που μετατρέπει το κάθε ξόανο σε είδωλο, σε πρότυπο ζωής, σε ιδεολογία. Μέσα από το κάδρο των οκτώμισι, οι τηλεπαρουσιαστές παράγουν μια νέα πραγματικότητα, αυτήν που πρέπει να ψηφίσουμε, αυτήν που πρέπει να αγοράσουμε, αυτήν που πρέπει να αγαπήσουμε, αυτήν που πρέπει να υπερασπιστούμε με τη ζωή μας.

Κάθε Αύγουστο, συντελείται μια σιωπηρή επανάσταση, μια επανάσταση αθόρυβη που δεν κάνει διακηρύξεις, δεν παίρνει κεφάλια, δεν ζητά θύματα και θύτες. Η επανάσταση του Αυγούστου είναι αυτή που φέρνει κάθε πολίτη πιο κοντά στον εαυτό του, στις πραγματικές του ανάγκες, στα δικά του μέτρα, κι όχι σ’ αυτά που του κόβουν και του ράβουν οι κομματικοί μηχανισμοί, τα δελτία ειδήσεων, οι εφημερίδες. Κάθε Αύγουστο βρίσκουμε τον δικό μας τόπο, τον απείρου κάλλους, το δικό μας διατηρημένο μονοπάτι, τη δική μας παραλία, τον δικό μας ουρανό, τα δικά μας όνειρα, τους δικούς μας ανθρώπους, τους δικούς μας φίλους· κάθε Αύγουστο απλώνουμε στη δική μας πανσέληνο τον δικό μας κόσμο, δοκιμάζουμε τη δική μας δίχως ειδήσεις ζωή ή αλλιώς, μιαν ιδανική ζωή!