Το βασικό σύμπτωμα παρακμής της ελληνικής Αριστεράς είναι ότι δεν αντέχει την αντίθετη άποψη και τον διάλογο. Προσπαθεί με νύχια και με δόντια, σπασμωδικά, να διατηρήσει το προνόμιο του διαγγέλματος.

Αυτό που διαπιστώνεται λοιπόν περίτρανα είναι πως, γενικότερα, ο τόσο δημοκρατικός χώρος της Αριστεράς θεωρεί πως είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να ασκεί προς τους πάντες σκληρή και ανηλεή κριτική, δίχως να δέχεται. Απ’ ό,τι γνωρίζω, αυτό αποτελεί προνόμιο των δικτατορικών καθεστώτων, εκεί όπου η αντίθετη άποψη δαιμονοποιείται, διώκεται, φυλακίζεται και σε μερικές περιπτώσεις εκτελείται.

Υπάρχει κάποια αρχή που να απαγορεύει την κριτική προς τον Συνασπισμό; Αν ναι, να μου αποσταλεί το καταστατικό… Να μαθαίνουμε!

Υπάρχει κάποια… Ανώτερη Αρχή που κατοχυρώνει το αλάθητο, το αδιάβλητο και το άμεμπτο του Συνασπισμού; Ενός κόμματος που ανάμεσα σε δέκα εγείρονται δεκαπέντε διαφωνίες, δώδεκα φράξιες, οκτώ αποκλίνουσες, ημίτονα, συνημίτονα… ενώ δεν μπορεί κάποιος εκτός Συνασπισμού να εκφέρει την άποψή του; Σε ένα τόσο πλουραλιστικό κόμμα; Αυτό δεν αποτελεί κατάφορο πλήγμα, πριν απ’ όλα, κατά της λογικής; Τι είναι ο Συνασπισμός και δεν μπορούμε να του ασκήσουμε κριτική; Θρησκεία, εκλεκτό δόγμα, άβατο;

Αυτός ο απροκάλυπτος φασισμός που υιοθετεί μερίδα της Αριστεράς απέναντι στην αντίθετη άποψη και λούζει τον… αντιρρησία με ευγένειες του τύπου, Γκέμπελς, μίασμα, προδότης, φασίστας δοσίλογος, είναι απαράδεκτος και επικίνδυνος και καθιστά το πρώην θύμα, θύτη!…

Η όποια Αριστερά, λοιπόν, ας απεκδυθεί τα γνωστά ιερά στερεότυπά της και ας ακούσει και αυτή· όχι μόνο να κατηχεί.