Παρακολούθησα με συγκίνηση, όπως – υποθέτω – κι ολόκληρο το πανελλήνιο, την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης!

Παρακολούθησα με συγκίνηση, όπως – υποθέτω – κι ολόκληρο το πανελλήνιο, την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης! Με συνεπήραν ρίγη εθνικής υπερηφάνειας για την πολυπόθητη συναίνεση, που δεν είναι ακριβώς συναίνεση, μιας και ο Σαμαράς κρατά αντιμνημονιακό αντάρτικο, αλλά ταυτόχρονα είναι και ακραιφνής ευρωπαϊστής και παλικάρι θαλερό, γιατί επαναστατεί μόνος του έχοντας απέναντί του όλους τους Ευρωπαίους, αλλά ωστόσο από πατριωτικό καθήκον κάνει και υποχωρήσεις – γιατί άλλο το πατριωτικό και άλλο το κομματικό συμφέρον –, στηρίζοντας την πατρίδα… Αυτή τη φοβερή κυβέρνηση με Βορίδη, Άδωνη, Ροντούλη και Γεωργίου – αιχμές του δόρατος – τη θαύμαζα και σκεφτόμουν «άξιζε τον κόπο»! Συνδικάτα, συνδικαλιστές, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΠΑΜΕ δούλεψαν σκληρά ώστε να στελεχωθεί η πατρίδα, να εκμοντερνιστεί, να εκσυγχρονιστεί. Τέλος, και με την ευκαιρία, πότε θα σταματήσει αυτός ο ευτελισμός της θρησκευτικής ορκωμοσίας; Δεν θα βρεθεί κανένας ευρωπαϊστής, πνεύμα λαμπερό της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, των κινημάτων, να σταματήσει αυτή την αστειότητα με τους παπάδες και τις αγιαστούρες να απαιτούν θρησκευτικό όρκο από την κάθε κυβέρνηση; Άσε που έχω βάσιμες υποψίες ότι οι παπάδες είναι η αιτία της κακοδαιμονίας κάθε νέας κυβέρνησης… Είναι απλό: πάει γρουσουζιά! Να δοκιμάσουμε μια νέα ορκωμοσία, δίχως παπάδες και λιβάνια;