Ό,τι στερείται (απελπιστικά…) η πολιτική προκειμέ­νου να ασκήσει την κριτική της στην αριστοκρατία, το διαθέτει εν αφθονία η λογοτεχνία! Έτσι, η ειρω­νεία αποδεικνύεται ένα από τα πλέον λεπτά, ευγενή, αλλά και αποτελεσματικά εργαλεία στην αντιπαρά­θεση με την υπεροψία που κληροδοτεί η παρωχημέ­νη παράδοση της ανώτερης καταγωγής, την οποία συντηρεί η αριστοκρατική περί των πραγμάτων αντίληψη ζωής. 

Μετάφραση: Ρίτα Κολαΐτη

Εκδόσεις: Πόλις

Σελ.: 196 

Ό,τι στερείται (απελπιστικά…) η πολιτική προκειμέ­νου να ασκήσει την κριτική της στην αριστοκρατία, το διαθέτει εν αφθονία η λογοτεχνία! Έτσι, η ειρω­νεία αποδεικνύεται ένα από τα πλέον λεπτά, ευγενή, αλλά και αποτελεσματικά εργαλεία στην αντιπαρά­θεση με την υπεροψία που κληροδοτεί η παρωχημέ­νη παράδοση της ανώτερης καταγωγής, την οποία συντηρεί η αριστοκρατική περί των πραγμάτων αντίληψη ζωής. Σ’ αυτό το μυθιστόρημα ο συγγρα­φέας επιλέγει ευφυώς μια πρόσκληση σε δείπνο σε μιαν αριστοκρατική περιοχή του Σαιν Ζερμέν, όπου ακόμα κι αυτή η Γαλλική Επανάσταση δεν είχε τολ­μήσει να προχωρήσει. Η διαβρωτική λειτουργία της ειρωνείας καταγγέλλει και καυτηριάζει την κληρονομικώ δικαίω ανωτερότητα που διεκδικεί – δίχως να ξοδεύει ούτε μια στάλα ιδρώτα – η ανώτερη αρι­στοκρατική τάξη, η οποία πιστεύει επίσης στα απο­κλειστικά της δικαιώματα στην ευτυχία. Όλα βασίζονται στη μοναδικότητα και στην κατοχή. Οτιδήποτε μοιράζεται, χάνει απελπιστικά την οποιαδήποτε αξία του. Το πνεύμα αυτό κρατά ζωντανή την κυρία Ντε Βιβιέ, ένα σπάνιο και εκλεκτό μέλος της ανώτερης παρισινής κοινωνίας, τα δείπνα της οποίας αποτελούν γεγονός και μοναδική τιμή για τους προ­σκεκλημένους. Απέναντι σ’ αυτή την εκλεπτυσμένη κοινωνία, ο Assouline τοποθετεί τη Σόνια, οικιακή βοηθό της κυρίας Ντε Βιβιέ, η οποία από μια τυχαία συγκυρία, που οφείλεται στις προκαταλήψεις, ανα­γκάζεται να παίξει τον ρόλο του δέκατου τέταρτου συνδαιτυμόνα, ώστε οι καλεσμένοι να μην συμπλη­ρώνουν τον όχι και τόσο γούρικο αριθμό δεκατρία! Η Σόνια θα λειτουργήσει σαν καταλύτης. Μέσω της παρουσίας της θα τονιστεί η διαφορετικότητα και η σύνθεση καθώς και η εκρηκτική δημιουργικότητα μιας κοινωνίας που έχει ικανότητα να κατανοεί και να αποδέχεται το διαφορετικό και να εκλαμβάνει το ξένο όχι σαν αιτία φόβου, αλλά σαν δυνατότητα. 

Ξενοφών Μπρουντζάκης