Όλα τα σενάρια παραμένουν ανοιχτά στην Αίγυπτο, όπου η μάχη για την κάλυψη των θεσμικών κενών που θα αποτελέσουν και την κύρια πηγή εξουσίας, καλά κρατεί.

Προνόμια
Ανέκαθεν στην Αίγυπτο ο στρατός ήθελε την πολιτική εξουσία «υποταγμένη» και την αντιπολίτευση «διαιρεμένη». Αυτό του επέτρεπε να απολαμβάνει ανενόχλητος τα προνόμια του ειδικού καθεστώτος που με επιμονή και υπομονή δημιούργησε για τον εαυτό του: απόλυτο έλεγχο της εθνικής ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής – έτσι διασφάλιζε, μεταξύ άλλων, και 1,3 δισ. δολάρια ετησίως από τις ΗΠΑ ως ανταπόδοση για τη συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ –, απόλυτη αυτονομία στη κατάρτιση του προϋπολογισμού του αλλά και στη διαχείριση μια πληθώρας αφορολόγητων επιχειρήσεων και εργοστασίων που έχει στην κατοχή του. Η κόντρα του στρατού με την επίσημη «εξουσία» άρχισε πριν από την Αραβική Άνοιξη.
Όταν ο διαφαινόμενος διάδοχος του Μουμπάρακ, ο γιος του Γκαμάλ, εξέφρασε την πρόθεσή του να περάσει μέρος της περιουσίας του στρατού στα χέρια της πολιτικής ολιγαρχίας, η στρατιωτική ηγεσία μπορεί να μην προκάλεσε το κοινωνικό ξέσπασμα κατά του Μουμπάρακ… αλλά το αντιμετώπισε ως κάτι «εξαιρετικά βολικό» και επέτρεψε την πτώση του καθεστώτος.
Βέβαια, το πολιτικό «άνοιγμα» που συντελέστηκε δεν ήταν εύκολο να ελεγχθεί. Ο στρατός, για να διατηρήσει τη νομιμοποίησή του στα μάτια των πολιτών, έπρεπε να διασφαλίσει τον ρόλο του ως θεματοφύλακα της ασφάλειας και να εμφανίζεται παράλληλα ως προασπιστής της λαϊκής βούλησης. Αυτό σήμαινε ότι δεν μπορούσε να έρθει σε μετωπική σύγκρουση με το δυναμικό ρεύμα των Αδελφών Μουσουλμάνων. Δεν είναι τυχαίο που ο στρατός δεν αντέδρασε όταν ο Μόρσι, «με το καλημέρα», καρατόμησε υψηλόβαθμους αξιωματικούς, ακυρώνοντας παράλληλα τα διατάγματα του μεταβατικού στρατιωτικού συμβουλίου. Κράτησε στάση αναμονής. Ήξερε ότι θα έρθει η ώρα του να δράσει…

Οι δύο στόχοι
Πρώτος στόχος: Η θεσμική κατοχύρωση της επιρροής του στο νέο Σύνταγμα. Ως «αντάλλαγμα» για τη στάση κατανόησης που προτίθεται να τηρήσει – με την προϋπόθεση ότι η κατάσταση δεν θα μετεξελιχθεί σε εμφύλιο, περίπτωση κατά την οποία οι ένοπλες δυνάμεις είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επέμβουν – ο στρατός εξασφάλισε μια «καλή συμφωνία»: το νέο Σύνταγμα προβλέπει τη διατήρηση της αυτονομίας του στην κατάρτιση του προϋπολογισμού του καθώς και του «κρίσιμου ρόλου» του στη διαδικασία λήψης αποφάσεων σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας. Δεύτερος στόχος: η αποδυνάμωση του Μόρσι προς όφελος του ίδιου. Ο στρατός δεν επιθυμεί πολιτική αστάθεια και, ουσιαστικά, δεν έχει ιδιαίτερη προτίμηση σε έναν πρόεδρο έναντι κάποιου άλλου… αρκεί ο τελευταίος να έχει «συνειδητοποιήσει» ότι τον χρειάζεται για να ασκεί εξουσία. Όταν ο Μόρσι κάλεσε το στρατό για να συνδράμει στην προστασία του, ο στρατός είχε πετύχει διάνα.