◆ Διάστημα έσχατου χρόνου.

Μυογράφημα
Στο πάτωμα. Ένα πολύχρωμο χαλί με κρόσσια λευκά στην κατάληξη. Ένα δέντρο ψηλό στη γωνιά, μπάλες κόκκινες, κίτρινες, μπλε και κουκλιά με παράξενες φορεσιές και ένα μεγάλο αστέρι στην κορυφή, λίγο πιο κάτω απ’ το ταβάνι. Μια φάτνη χειροποίητη. Η γέννηση. Ζωάκια μικρά και οι τρεις μάγοι. Μπαμπάκι λευκό να κάνει το χιόνι και ένα κουτί με μελωδίες.
Τζάκι να σιγοκαίει. Σπίθες να χορεύουν και ένας καπνός να ανεβαίνει φτιάχνοντας σκιές.
Στο μικρό τραπέζι τα γλυκά φοινίκια, κουραμπιέδες, δυο κόκκινα κεριά αναμμένα.
Ένα φύλλο χαρτί και ένα μολύβι στολισμένο με ένα καμπανάκι.
Πάνω στο χαλί να γράφει το γράμμα. Αργά με την αγωνία της προσδοκίας. Τα γράμματα στην ανορθογραφία να δίνουν στη γιορτή την ομορφιά της γνησιότητας.
Αγαπητέ άγιε Βασίλη στην αρχή, το θέλω και μετά το ένα, το δύο, το τρία, ώσπου η σκέψη να γεμίσει το χαρτί. Στον φάκελο, δίπλα στο δέντρο. Να έρθει το βράδυ το όνειρο.
Στον καναπέ. Διπλοπόδι. Η τηλεόραση ανοικτή. Το βλέμμα πίσω απ’ την εφημερίδα. Να παρακολουθεί την αγνότητα των αναμνήσεων. Μια αγκαλιά της παιδικότητας.
Άραγε θα μου τα φέρει, το ερώτημα πονηρούτσικο να διασταυρώνει τις ματιές στο πιο όμορφο ψέμα.
Βράδυ. Να τρέχουν τα χέρια στα ανοίγματα, να σκίζονται βιαστικά οι σακούλες.
Χρόνια πολλά.
 
Επινόημα 
Χώρος προαύλιου εντυπώματος
Με το κόκκινο
Στη λεπτομέρεια
Της επιφάνειας
Να περιπλέκεται
Εορταστικά
Στην αντίθεση της οξείας
Σύμπλεγμα προχείρου
Του προσωρινού η μονιμότητα
Και στο ξέφτισμα η εικόνα
Καθισμένο υπόλοιπο
Να παίρνει απ’ το φως
Την ακινησία
Αταξία των ημερών
Στην αφαίρεση
Του συμπλέγματος
Με την ευχή
Στο χειροφίλημα