Το θέμα είναι υπέροχο στο τελευταίο μυθιστόρημα του Φάις, μια και όλη η υπόθεση έχει στηθεί γύρω από τη μνήμη που ανασύρουν τα σώματα. Το σώμα κάνει τον άνθρωπο αδύναμο, άρα και ενδιαφέροντα.

Το θέμα είναι υπέροχο στο τελευταίο μυθιστόρημα του Φάις, μια και όλη η υπόθεση έχει στηθεί γύρω από τη μνήμη που ανασύρουν τα σώματα. Το σώμα κάνει τον άνθρωπο αδύναμο, άρα και ενδιαφέροντα. Η ιστορία της ανθρωπότητας – από μια μεριά – είναι η ιστορία των σωμάτων, αυτών των μετέωρων σάρκινων αγαλμάτων που περιφέρουν την αβάστακτή τους ύπαρξη μισώντας, εγκληματώντας, αλλά και ξεπερνώντας τη θνητότητά τους μέσα από τη λυτρωτική δημιουργία. Το σώμα με τα κτερίσματα της μνήμης του διηγείται την ιστορία του ήρωα αποσπασματικά, σπαραχτικά, εξουθενωμένα, άγρια ερωτικά. Το σώμα μας είναι χωρισμένο σε ευγενή και «αισχρά» μέρη. Είναι αυτά που συντροφεύουν – μέσω του αφηγητή που θυμάται – τον ήρωα από την παιδική αγριότητα στην ενήλικη ωρίμανση. Μικρά, αποσπασματικά επεισόδια, θραύσματα μιας σωματικής αρχαιολογίας που αναδύει στην επιφάνεια ο μηχανισμός της μνήμης. Πρόκειται για μια σαρκική περιπέτεια, όπου η ζωή σωματοποιείται. Όλα – εικόνες, εντυπώσεις, παραληρήματα, επιθυμίες – εξετάζονται μέσα από το μοιραίο τετελεσμένο ως αμετάκλητα και αμετακίνητα γεγονότα της προσωπικής μυθολογίας που ακολουθεί σαν σκιά τη ζωή του αυτοβιογραφούμενου συγγραφέα. Τίποτα δεν έχει έρμα και κυρίως συνέπεια· όλα είναι αποσπασματικά και επίμονα, σαν ένα εσωτερικό τοπίο ερήμωσης και εγκατάλειψης, ένα παρελθόν κατακερματισμένο και συντριπτικά μάταιο. Ο συγγραφέας μοιάζει να αποζητά να λυτρωθεί από τον παρελθόντα χρόνο, όχι μέσα από τη λήθη, αλλά τη μνήμη των περασμένων, που μας στοιχειώνουν ανελέητα. Η μνήμη γίνεται ανάθημα νεκρό, σκονισμένο, αφημένο εκεί που ανήκει… στο παρελθόν, στον περασμένο χρόνο, στη μακρινή ιστορία του σώματος.