Ενίοτε δεν χρειάζονται ούτε κρίση ούτε μνημόνια ούτε έξωθεν «πιέσεις» για την κατάργηση κοινωνικών κεκτημένων. Αρκεί το άρωμα του… χρήματος.

«Κεκτημένα» τέλος…
Οι εξελίξεις στο παγωμένο νησί γεννούν τεράστιες ανησυχίες τόσο για την ελαστικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα κοινωνικά κεκτημένα – ακόμη και σε έναν τόπο με 3% ανάπτυξη που κατάφερε να ξεπεράσει την παγκόσμια κρίση μέσα σε μόλις έναν χρόνο – όσο και για τις διαθέσεις των «φίλων» μας, των Κινέζων, οι οποίοι μπορεί να μην θέτουν «δημοσιονομικούς όρους» για τα δάνεια που δίνουν σε πολλές χώρες, αλλά – όπου τους δίνεται η ευκαιρία – έχουν άλλου είδους απαιτήσεις, οι οποίες μάλιστα λύνουν τα χέρια και σε έτερους «επίδοξους επενδυτές» που ψάχνουν τρόπους να αυξήσουν την κερδοφορία τους.
Και η «Πράσινη Γη» αναμένεται να προσελκύσει το επόμενο διάστημα πολλούς τέτοιους «επενδυτές». Παρά το γεγονός ότι το 90% του εδάφους καλύπτεται από πάγο (μάλιστα ένα από τα παγόβουνα που ξεκόλλησε από το νησί… βύθισε τον «Τιτανικό»), η υπερθέρμανση του πλανήτη ανοίγει τον δρόμο για την εκμετάλλευση των τεράστιων κοιτασμάτων ορυκτών και πετρελαίου στο υπέδαφος και στα παράλια.
Μετά την ευρύτατη αυτονομία που εξασφάλισε το 2009, το Νουκ διεκδικεί πλέον και οικονομική αυτάρκεια. Μέχρι πρότινος, η οικονομία της Γροιλανδίας εξαρτιόταν από την Κοπεγχάγη (χρηματοδοτούσε το 50% των αναγκών της δημόσιας διοίκησης) και την αλιεία. Οι πρόσφατες έρευνες, όμως, έχουν δείξει ότι ο ορυκτός της πλούτος (εκτός από κοιτάσματα πετρελαίου που εκτιμώνται στο 50% αυτών της Σαουδικής Αραβίας, το υπέδαφος της Γροιλανδίας είναι πλούσιο σε σπάνια και πολύτιμα μέταλλα) μπορεί να μετατρέψει την περιοχή στον επόμενο σταθμό της ιλιγγιώδους κούρσας προς την κερδοφορία. Ήδη, αμερικανική εταιρεία εξετάζει την εγκατάστασή της στην περιοχή για την εξόρυξη αλουμινίου, ενώ όμιλος από την Αυστραλία μελετάει τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των «μεγαλύτερων κοιτασμάτων σπάνιων μετάλλων του πλανήτη».

Στρατηγικής σημασίας θέση
Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι η Γροιλανδία κατέχει ούτως ή άλλως μια στρατηγικής σημασίας γεωγραφική θέση – οι ΗΠΑ διατηρούν εξάλλου στρατιωτική βάση στην περιοχή από το 1941 –, η οποία αποκτά ολοένα και μεγαλύτερο βάρος όσο η κλιματική αλλαγή «απελευθερώνει» το βορειοδυτικό πέρασμα που ενώνει ταχύτερα και φθηνότερα τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό.