Περιμένει υπομονετικά σε ένα παγκάκι της πλατείας Εξαρχείων, όπου δώσαμε το ραντεβού μας, μια μέρα που η κίνηση στους δρόμους έκανε ασυνεπή ακόμα κι όποιον έχει το χάρισμα της αγγλικής ακρίβειας.

Είναι ένας από τους ηθοποιούς της νέας ταινίας του Πέτρου Σεβαστίκογλου, «Attractive Illusion» (4 έως 17 Απριλίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος), που κινείται στο είδος του φιξιόν, αλλά με τα στοιχεία του ντοκιμαντέρ να υπογραμμίζουν έναν ολοφάνερο ρεαλισμό. Ο σκηνοθέτης καταγράφει τη ζωή των Αφρικανών στην Αθήνα. Από την πρώτη μέρα που έρχονται, έχοντας κάνει ένα αβέβαιο ταξίδι στριμωγμένοι σε μια βάρκα που μεταφέρει στο πέλαγος την ελπίδα, την προσμονή, τα όνειρα, μέχρι τις δυσκολίες της καθημερινότητας στη νέα πατρίδα. Πορνεία, ναρκωτικά, κυνηγητά με τους μπάτσους, μαφία, εκμετάλλευση, ρατσισμός και αγωνία για το μεροκάματο ή και το παράνομο νυχτοκάματο, όλα χωρούν στην ιστορία της ταινίας, που έγινε κυρίως σε συνθήκες ελεύθερου αυτοσχεδιασμού.
Ο Σάνι Οχιλέμπο ήταν άνθρωπος – κλειδί για τον Πέτρο Σεβαστίκογλου. Τον βοήθησε καταλυτικά στο κάστινγκ των πρωταγωνιστών, που είναι άνθρωποι της αφρικανικής κοινότητας, πραγματικά πρόσωπα. Υποδύεται τον κακό της ταινίας. «Είναι ιδιοκτήτης ενός μπαρ, στρατολογεί ανθρώπους και τους εκμεταλλεύεται. Κάνει σεξ με τις κοπέλες που δουλεύουν για αυτόν» λέει για τον ρόλο του. Η ταινία είναι σκληρή, δραματική και ρεαλιστική. Κι όμως, αυτός μας λέει ότι «δείχνει ένα μικρό κομμάτι από αυτά που περνάνε όσοι έρχονται σε μια νέα χώρα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Ξέρεις πόσοι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να έρθουν στην Ευρώπη; Πολλοί γονείς νομίζουν ότι τα παιδιά τους έχουν φτάσει σε έναν νέο τόπο, ενώ είναι πιθανό να έχουν πεθάνει στη διαδρομή. Οι καταστάσεις αναγκάζουν τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα που δεν θα έκαναν, όπως πορνεία. Άλλοι καταλήγουν να πουλάνε ναρκωτικά γιατί είναι ο εύκολος δρόμος. Όσους πουλάνε στους δρόμους CD, τους κυνηγάει η αστυνομία».
Ο ίδιος είναι εναντίον των πειρατικών CD που πουλάνε οι συμπατριώτες του στον δρόμο. «Είμαι ηθοποιός και ξέρω τις συνέπειες του να κλέβει κάποιος τη δουλειά μου για να βγάζει λεφτά» εξηγεί.
Σπούδασε υποκριτική, χορό και μουσική στην πατρίδα του, το Μπενίν. Μια παράσταση, μάλιστα, της κρατικής ομάδας τέχνης τον έφερε πριν από 22 χρόνια στη χώρα μας. Ήρθε με τον συμβατικό τρόπο, με αεροπλάνο δηλαδή, κι όχι στοιβαγμένος μέσα σε ένα σαπιοκάραβο. Μια μέρα που έκανε βόλτα στην Ομόνοια, του έκλεψαν το διαβατήριο και δεν μπορούσε να εκδώσει άλλο γιατί δεν υπήρχε πρεσβεία στη χώρα μας. Έτσι, από τότε «ξέμεινε» εδώ. Για δεκαπέντε χρόνια έβγαζε το μεροκάματό του πουλώντας ηλεκτρονικό εξοπλισμό στον δρόμο. Περιόδευσε με την πραμάτεια του σε νησιά και στην ελληνική επαρχία, σε παζάρια, σε πανηγύρια, σε λαϊκές αγορές. Εδώ και τρία χρόνια, δουλεύει οδηγός ταξί τη νύχτα. «Η δουλειά αυτή είναι ούτως ή άλλως δύσκολη, λόγω κρίσης. Αλλά κάποιες φορές με σταματάνε στον δρόμο για ταξί και μόλις βλέπουν ότι είμαι μαύρος, μου κάνουν νόημα να φύγω» μας λέει.
Πλέον έχει κάνει την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα του. Έχει εδώ την οικογένειά του, τη γυναίκα του και τις δύο κόρες του, δεκαεπτά και δέκα χρόνων, που έχουν γεννηθεί εδώ και μιλάνε άπταιστα ελληνικά. Σήμερα έχει χαρτιά. Κι όμως, του λείπει η πατρίδα του. «Τίποτα δεν συγκρίνεται» εξομολογείται «με το σπίτι σου. Δεν είμαι πια νέος, θα ήθελα να γυρίσω πίσω».