Κάθε χρόνο τιμάμε τη μνήμη του Αντώνη Τρίτση, ενός ριζοσπάστη πολιτικού, που πέρασε από το πολιτικό σκηνικό της χώρας μετά τη μεταπολίτευση και άφησε τα αποτυπώματά του με έργα και κυρίως με ιδέες του.

Το ζήτημα της Οικονομίας
«Η Ελλάδα», έγραφε, «έχει σήμερα (σ.σ.: το 1989) μια υπανάπτυκτη οικονομία και αυτό συνιστά το θεμελιακό της πρόβλημα από το οποίο εκπορεύονται όλα τα άλλα που βρίσκουν έκφραση στον κοινωνικό και πολιτικό χώρο.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια για τη χώρα μας, που έντονα διακρίνεται μέσα στο διεθνές πλαίσιο που κινείται και ζει – πρωταρχικώς της ΕΟΚ – και δεν μπορεί πια να κρυφθεί πίσω από τα διογκωμένα οικονομικά μεγέθη ή τις δυτικογενείς θεωρητικές δοξασίες.
Οι ενδείξεις της ελληνικής οικονομικής υπανάπτυξης είναι σαφείς:
(α) Απουσία συγκροτημένων οικονομικών δομών
• Λείπει η δυναμική γεωργία.
• Η δυναμική βιομηχανία.
• Η σύγχρονη τεχνική και τεχνολογική υποδομή.
• Οι σύγχρονες υπηρεσίες.
• Η σύγχρονη παιδεία.
• Αντίθετα, έντονη είναι η παρουσία της παραοικονομίας και της κερδοσκοπίας της γης και της οικοδομής, σε καταλυτική μάλιστα κλίμακα για ολόκληρη την οικονομία.
• Υπάρχει, επίσης, η παραμορφωτική διόγκωση του δημόσιου τομέα ως παρασιτικού υποδοχέα της ανεργίας (με καταλυτικές – αρνητικές – πολιτικές προεκτάσεις).
(β) Τεράστιο δημόσιο χρέος, εξωτερικό και εσωτερικό, που οδηγεί σε χρεοκοπία το ελληνικό κράτος, το ‘‘κράτος πρόνοιας’’ και ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, και που απειλεί την πολιτική υποταγή της χώρας στα ‘‘σταθεροποιητικά’’ όργανα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου (ΔΝΤ, Διεθνής Τράπεζα κ.λπ.)!
(γ) Χρόνιο αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο της χώρας (εισαγωγές – εξαγωγές). Η διευρυνόμενη απόστασή της από τις άλλες χώρες της ΕΟΚ.
(δ) Χρόνιος στασιμοπληθωρισμός και αυξανόμενη ανεργία ιδιαίτερα στους νέους και τις γυναίκες.
(ε) Συνεχιζόμενη εξάρτηση της οικονομίας από ανεξέλεγκτους, όλο και πιο επισφαλείς, ‘‘άδηλους’’ πόρους (τουριστικό, ναυτιλιακό, μεταναστευτικό συνάλλαγμα).
(στ) Παραγωγική και οικιστική κατάρρευση της αγροτικής επαρχίας και παρασιτική διόγκωση της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων.
(ζ) Δημογραφική κατάρρευση.
(η) Καταστροφή πλουτοπαραγωγικών πόρων, συνέπεια του ‘‘μοντέλου’’ ανάπτυξης που ακολουθήθηκε σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο, από όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα.
(θ) Κατάλυση του παραγωγικού ‘‘ήθους’’. Οι Έλληνες ως άτομα, ως παραγωγικές τάξεις, ως κοινωνία, έχουμε χάσει τη συνείδηση και την αυτοπειθαρχία του ‘‘παραγωγού’’, του υπεύθυνου ‘‘επαγγελματία’’.

Διαχείριση χρεοκοπίας
Η οικονομική – αναπτυξιακή πολιτική όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων δεν άγγιξε αυτά τα δομικά και ποιοτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, αλλά πάντα περιορίστηκε στη διαχείριση των – χρεοκοπημένων μονίμως – δημοσιονομικών και νομισματικών μεγεθών. Η ‘‘θεραπεία’’ για τη χρεοκοπία του κράτους είναι γνωστή – την υπαγορεύουν με σταθερότητα 40 χρόνια τώρα οι διεθνείς ‘‘σταθεροποιητικοί’’ οργανισμοί – όπως είναι επίσης γνωστοί και εκείνοι που την πληρώνουν, οι μισθωτοί και οι μικροί επιχειρηματίες».