◆ Ο Απρίλιος στέγνωσε πάνω στις μέρες του τα υπόλοιπα της ηλιθιότροπης νοοτροπίας και στο φανέρωμα οι εφιάλτες, ξεφωνητά της συνήθειας, έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους.

Μυογράφημα
Χρόνια τώρα. Κρεμασμένο στους ώμους. Μακρύ και ρέμπελο. Χρήσεως σημαντικό δεξιού τοπίου ευρισκόμενο αντανακλάσεως αντιδραστικό. Περιποιημένο στα όρια της τριχός τρυφερό, απαλό και παιχνιδιάρικο. Από καιρού εις καιρόν με ήλιο, χιόνι και βροχή, πολυμορφικό και καλυμμένο με όλα τα ενδύματα και τους χρωματισμούς. Αναλόγως των περιστάσεων. Κι ήταν πάντα έτοιμο. Υπερκινητικό συμπλήρωμα των εκφράσεων, συνόδευε την ακατάσχετη πολυλογία δίνοντας στον τόνο την αντίστοιχη μελωδία.
Αυτοματοποιημένο στις εκφορές του λόγου με την απάντηση στις μικρές επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Στην κατάφαση να αναποδογυρίζεται η παλάμη και στην απόρριψη η συνεχόμενη περιστροφή του καρπού να αντιλέγει ρίχνοντας το φτύσιμο στη συνέχεια.
Στην κατάληξη της προεκτάσεως πέντε τον αριθμό. Λεπτά με όνυχες κομμένους στην εντέλεια με μια λεπτή χρυσή λεπτομέρεια να δίνει στην πολυτέλεια την υπογραφή της.
Τα δυο σημαντικά κάναν τη δουλειά της περιγραφής, τα υπόλοιπα απλώς στήριζαν την επιχειρηματολογία.
Κι εκεί όπου έδινε τα πάντα ήταν στην αφορμή. Τότε, τεντωμένο έδειχνε με τα τρία μαζεμένα και καπάκι το κοντόχοντρο να συγκρατεί το ανασήκωμα. Κοφτά και δυνατά στο πάνω και στο κάτω με τις ριπές των λεξημάτων να διασχίζουν τον αέρα και το δάχτυλο στο απέναντι χαμηλωμένο μάτι να δείχνει στην παρατήρηση το πρέπει των γραμμένων.
Ενώ στους λεπτοδείκτες έφευγε η στιγμή παρακολουθώντας.

Όνειρος
Βγαίνεις και χάνεται η λαλιά
Όταν ανοίγεις στο βλέμμα
Γέρνεις στα λευκά τείχη
Και ψάχνεις στις πλαγιές
Το βαθύ μονοσύλλαβο
Που κρέμεται
Λίγο πιο πάνω από σένα
Πώς να σε φωνάξω
Πες μου ένα όνομα
Στα σιγανά
θα σ’ ακούσω
κι έφυγε ο ψίθυρος
στα ανοιγμένα χέρια