Είχαν την εντιμότητα οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ «Welcome to the show – η μουσική κληρονομιά του Παύλου Σιδηρόπουλου», ο φωτογράφος και δημοσιογράφος Κώστας Πλιάκος και ο εικονολήπτης Αλέξης Πόνσε, να διακηρύξουν ότι (περι)όρισαν τον κόπο τους σ’ ένα ασφυκτικά στενό πλαίσιο.

Δυστυχώς, έβαλαν ένα μεγαλειώδες αυτογκόλ. Επί 65 λεπτά της ώρας ο θεατής καταναλώνει πασίγνωστες διαπιστώσεις – κοινούς τόπους εδώ και δεκαετίες –, για το πόσο «καθοριστικά» έδρασε ο Παύλος, για παράδειγμα, «παντρεύοντας» τον ελληνικό στίχο με τον ηλεκτρισμό ή για την προσωπική του ποιητική, ένα καλλιτεχνικό σώμα με σπονδυλική στήλη τον τεθλασμένο άξονα Κυψέλη – Μουσείο – Πλάκα – Εξάρχεια. Κάποιοι τα λένε πολύ πιο καλά από άλλους, όπως ο φίλτατος Μάκης Μηλάτος, γνωστός κάτοχος του ουσιώδους εν ανεπαρκεία που ονομάζεται «κοινή λογική».
Τριάντα γνώμες για τον Παύλο σχετικά με τη «μουσική του κληρονομιά». Και λοιπόν; Οκ, επιλέγεις να μην κάνεις βιογραφία. Πού είναι η επώδυνη κατάδυση; Πού είναι το μακροβούτι στην εποχή; Πού είναι η λοξή ματιά που θα ξαφνιάσει τους μακάριους οπαδούς των «ροκ αγίων», των «μύθων»;
Πενιχρές και αποσπασματικές οι κοινωνικές και ιστορικές αναφορές. Λες και το «φαινόμενο Σιδηρόπουλος» προσγειώθηκε με διαστημόπλοιο στη χουντική, μεταπολιτευτική και ΠΑΣΟΚική Ελλάδα. Λες και οι νεανικές υποκουλτούρες ανθούν ερήμην της κυρίαρχης πνευματικής και πολιτικής κηδεμονίας. Λες και παρήγγειλε την ταινία το κατεστημένο κάποιας αόρατης «Ένωσης Συνθετών – Δεξιοτεχνών Ελληνικού Ροκ» για μια τρέχουσα «βραδιά – αφιέρωμα» στο Gagarin.
Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικά φτωχό. «Τον άκουσα και άλλαξε η ζωή μου όλη…», χιλιοϊδωμένες φωτογραφίες και βίντεο, σχετικά λίγο ανέκδοτο υλικό, ανάγνωση κάποιων αδημοσίευτων ποιημάτων, ισχνά βιογραφικά στοιχεία. Κι από «δομή»…. εγκυκλοπαίδεια: χύμα, χωρίς αφηγηματικό ειρμό. Αυτό, πάλι, μάλλον ήταν άποψη, ήταν – και καλά – «ροκ» σκηνοθεσία.
Απομένουν τα ωραία κάδρα, κάθε συνεντευξιαζόμενος και το ντεκόρ του. Α, και το έξυπνο animation του Νίκου Μπλεμπουτζάκη. Όμως αυτά ήθελαν να μας δείξουν οι σκηνοθέτες;
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο: είδαμε την ταινία στη σχεδόν άδεια αίθουσα του μοναδικού κινηματογράφου όπου προβαλλόταν στην Αθήνα. Προφανώς, δεν πυροδοτήθηκε η διαδικασία «από στόμα σε στόμα». Τυχαίο;