Ξεθάβοντας από τη μνήμη ένα περιστατικό των περασμένων χρόνων, ωραίο σαν όνειρο, τότε που τα όνειρα γίνονταν πραγματικότητα και η πραγματικότητα αντίστοιχα έμοιαζε με ένα ατελείωτο όνειρο, ο Μπαμπασάκης μάς ξεναγεί στα χρόνια της νεότητας

Ξεθάβοντας από τη μνήμη ένα περιστατικό των περασμένων χρόνων, ωραίο σαν όνειρο, τότε που τα όνειρα γίνονταν πραγματικότητα και η πραγματικότητα αντίστοιχα έμοιαζε με ένα ατελείωτο όνειρο, ο Μπαμπασάκης μάς ξεναγεί στα χρόνια της νεότητας, εκεί που ο χρόνος απουσιάζει από τις ζωές και οι ζωές, αυτάρκεις, ξεχειλίζουν ειρωνικές, προκλητικές και αυθάδεις – σχεδόν ποιητικές. Τρεις νεαροί ημίτρελοι από την υπερβολική αίσθηση της ζωής, εραστές του πνεύματος και του οινοπνεύματος, κι ένας μύστης ποιητής και πότης προσπαθούν να φερθούν φυσιολογικά: να οργανώσουν ένα ταξίδι – προσκύνημα στο Άγιον Όρος. Τίποτα το ασυνήθιστο ή αθέμιτο. Μέσα από μια ζηλευτή αφηγηματική άνεση και γλωσσική ακρίβεια, ο αφηγητής – ένας εκ των τριών νεανίσκων της εποχής – αναλαμβάνει ως ξεναγός τη διήγηση ενός ταξιδιού που μετατράπηκε σε ποίημα ζωής ανατρεπτικό – έναν ύμνο ανεμελιάς και αφοσίωσης σε ό,τι ελευθερώνει από τα στερεότυπα του προγραμματικού βίου, της ελεγχόμενης καθημερινότητας, του απελπιστικά προβλέψιμου. Το Άγιον Όρος ως ιερά αφορμή πνευματικού προσκυνήματος γίνεται εφαλτήριο ριζοσπαστικών ανατροπών, υπερρεαλιστικών στιγμιότυπων, που ωστόσο οι πρωταγωνιστές τους βιώνουν με απόλυτη σοβαρότητα και δραματική ευσέβεια. Το ταξίδι τελικά μετατρέπεται σ’ ένα ταξίδι δίχως προορισμό και οι παράξενοι αυτοί ταξιδιώτες ταξιδεύουν επιστρέφοντας εκεί ακριβώς όπου ξεκίνησαν.