Με αυτό το σύντομο και περιεκτικό κείμενο, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μελέτη, αν δεν είχε έναν έντονα ανθρώπινο τόνο και μια προσωπική συμμετοχή στους προβληματισμούς, ο Ν. Αλιβιζάτος συνεισφέρει τα μέγιστα

Με αυτό το σύντομο και περιεκτικό κείμενο, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μελέτη, αν δεν είχε έναν έντονα ανθρώπινο τόνο και μια προσωπική συμμετοχή στους προβληματισμούς, ο Ν. Αλιβιζάτος συνεισφέρει τα μέγιστα, όχι τόσο στο να διαπιστώσουμε για άλλη μια φορά την ασυμμάζευτη φτώχεια και την εξαθλίωση στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας, αλλά κυρίως στο να συνειδητοποιήσουμε με τον σαφέστερο τρόπο την πρακτική και άμεση σχέση του Συντάγματος της χώρας με την καθημερινότητά μας. Κι ενώ έχουμε χάσει τους μισθούς, τις συντάξεις, τις βεβαιότητες και την αξιοπρέπειά μας, ο καθηγητής στρέφει την προσοχή μας με συγκρατημένο τρόμο μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο μιας ακόμη απώλειας – της μέγιστης! –, που αφορά τον κίνδυνο που διατρέχει σε παρόμοιες περιόδους η Δημοκρατία και οι θεμελιώδεις θεσμοί της.
Ως εκ τούτου, απορρέει η άμεση ανάγκη να ανοίξει εκ νέου ο διάλογος για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αρχικά, ο συγγραφέας δεν παραλείπει να αναφερθεί στο τι αδυνατεί να πετύχει το Σύνταγμα, όπως για παράδειγμα να υποχρεώσει έναν ψεύτη πολιτευτή να μοιράζει ψεύτικες υποσχέσεις. Αυτό – υπονοεί με διακριτικότητα – επαφίεται στη νοημοσύνη και τη θέληση του εκλογικού σώματος… Στη συνέχεια, αναφέρεται στο κατά πόσο το Σύνταγμα της χώρας αποτελεί ενεργό και πρωτεύοντα παράγοντα που θα βοηθήσει πρακτικά να ξαναβρεί η χώρα τις ανάσες της και τον βηματισμό της. Όμως, όπως όλες οι εξυγιαντικές προσπάθειες για την ευόδωση των πολυπόθητων και αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, έτσι και οι απαραίτητες συνταγματικές αλλαγές προσκρούουν πάνω σε ένα παγιωμένο αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα, που το υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων όλο το πολιτικό – κομματικό κατεστημένο της χώρας, μηδενός εξαιρουμένου.