Ο φίλος που μου διηγούνταν ιστορίες της πόλης όπου ζει δείχνοντάς μου παλιά κτήρια κρυμμένα κάτω από διαφημιστικές ταμπέλες, βιτρίνες, αιρ-κοντίσιον, «αγοράζεται χρυσός», ήταν σίγουρος πως…

Ακόμα και τώρα που η κρίση υποτίθεται πως μας έχει αλλάξει, που αρκετοί ελπίζουν πως θα μας οδηγήσει στο να ρίξουμε μια διαφορετική, πιο βαθιά, ματιά στα πράγματα, ανοίγοντας την τηλεόραση ή απλώς διαβάζοντας περήφανες ανακοινώσεις υπευθύνων προγραμμάτων για το ποιους θα (ξανά και ξανά) δούμε στη δική τους συχνότητα πια («ζήτω!»), δίνεται η εντύπωση πως παρακολουθείς μια προσπάθεια να συνεχίσει να επαναλαμβάνεται – πρωί – βράδυ πια – αυτή η ιστορία: το success story του 1980, 1990, 1999. Σαν η «αναδιάρθρωση» να αφορά μόνο συνταξιούχους, μισθωτούς, καθηγητές, μαθητές, «ανώνυμους». Κάνοντας χρήση όλων αυτών που έχτισαν γύρω από τη φούσκα του λάιφ-στάιλ, οι ίδιοι άνθρωποι, στη μικρή οθόνη, προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν μεθόδους να διατηρήσουν τον παλιό τρόπο ζωής τους.

Με τη βοήθεια άλλων συγκατοίκων στο ίδιο «πολυτελές» αυθαίρετο (κράτα με, να σε κρατώ…) αλλά, βεβαίως, και των διαφόρων «wannabe σαν εσένα» που καλλιέργησαν τόσα χρόνια. Μόνο που πια ζούμε αλλά και ακούμε, καθημερινά και τόσο καταιγιστικά που δεν προλαβαίνουμε να τις ξεχάσουμε, και διαφορετικές ιστορίες – δικές μας και δικές τους – και το ψεύδος της συγκεκριμένης έχει αρχίσει να γίνεται πασιφανές, όπως τα γένια δύο ημερών, τα μπότοξ, οι κρυμμένες τρέσες στα μαλλιά.

Έτσι, όλη αυτή η ανακύκλωση προσώπων έχει καταντήσει εκνευριστική, όπως φαίνεται από τα διάφορα ειρωνικά σχόλια με τα οποία αντέδρασαν πάρα πολλοί στην ανακοίνωση, π.χ., του νέου πρωινάδικου με τον Π. Κωστόπουλο, αλλά και βαρετή.

Όσο δεν είναι ποτέ μια βόλτα, έστω και σε δρόμους που έχεις ξαναπερπατήσει, συντροφιά με μια διαφορετική ματιά.