Η Φράνσις είναι 27 χρόνων και αγαπάει τον χορό, όπως επίσης και την κολλητή της Σόφι. Είναι ξανθιά, αμήχανα όμορφη και αντιμετωπίζει τις απανωτές εκπλήξεις της ζωής με ένα ιδιαίτερο μείγμα άγνοιας κινδύνου κι έντονου πανικού.

Η Φράνσις είναι 27 χρόνων και αγαπάει τον χορό, όπως επίσης και την κολλητή της Σόφι. Είναι ξανθιά, αμήχανα όμορφη και αντιμετωπίζει τις απανωτές εκπλήξεις της ζωής με ένα ιδιαίτερο μείγμα άγνοιας κινδύνου κι έντονου πανικού. Είναι μια νεο-μποέμ που αναρωτιέται αν ο κόσμος αντέχει ακόμα ανθρώπους σαν κι αυτήν, αλλά και γνήσιο τέκνο μιας εποχής όπου οι σχέσεις ναυαγούν από φόβο κι έλλειψη συναισθηματικού ταλέντου. Για να βρει την άκρη, η Φράνσις θα πρέπει να περιπλανηθεί, να ξοδευτεί, να σκοτώσει τον χρόνο της και μαζί αρκετό από τον απροσδιόριστο ιδεαλισμό της. Με άλλα λόγια, η Φράνσις πρέπει να ωριμάσει.
Η ταινία του αξιόλογου Νόα Μπάουμπαχ («Δεσμοί διαζυγίου», «Η Μαργκό πάει στον γάμο») αποτελεί το χρονικό ακριβώς αυτής της ωρίμανσης, που περνά μέσα από συμπληγάδες πικρών αντιφάσεων και συνειδητοποιήσεων χωρίς να αποτάσσεται ποτέ τον feelgood χαρακτήρα του. Κινηματογραφώντας την ηρωίδα του και τη Νέα Υόρκη με ένα νοσταλγικό ασπρόμαυρο που σε πολλούς μπορεί να θυμίσει το «Μανχάταν» του Γούντι Άλεν, ο Μπάουμπαχ δεν παρεκκλίνει ποτέ από την ορθή δοσολογία της κομεντί και της γλυκιάς ταύτισης μέσα από μικρές αλλά λαχταριστές «φέτες ζωής». Η γεύση τους όμως γίνεται τυποποιημένα γλυκερή, όταν η αυτοσχεδιαστική περιπλάνηση της Φράνσις νιώθει την ανάγκη να ολοκληρωθεί με οικείο και καθησυχαστικό τρόπο.
Δεν μένουμε απογοητευμένοι, επειδή η ηρωίδα έχει προλάβει να αποκτήσει όγκο και προσωπικότητα μέσα από την εύθραυστη και πλουραλιστική παρουσία της Γκρέτα Γκέργουικ, που επίσης συμμετείχε στη συγγραφή του σεναρίου. Χάρη σε αυτήν, θα λέγαμε πως ο Μπάουμπαχ βρήκε σχεδόν έναν έτερο σκηνοθέτη μπροστά από την κάμερα, που υλοποιεί υπέροχα τα σκαμπανεβάσματα της Φράνσις και σε πείθει να μην πάρεις τα μάτια σου από πάνω της.