Ήρθαν για να μείνουν; Θα δείξει ο χρόνος.  Όπως και να ’χει, οι νέες γυναικείες  παρουσίες στο ελληνικό τραγούδι έχουν ενδιαφέρον, αλλά και το κοινό τους. Σας συστήνουμε μερικές από αυτές

Μικρή Άρκτος, μεγάλες φωνές

Η παρουσία της Νατάσσας Μποφίλιου στο τραγούδι την τελευταία δεκαετία τείνει να αποκτήσει τις διαστάσεις φαινομένου. Ξεκίνησε από τις περίφημες Ακροάσεις της Μικρής Άρκτου και με συντονισμένα βήματα κατάφερε να ξεχωρίσει νωρίς. Τη θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια που τραγουδούσε σ’ ένα μικρό μπαράκι πίσω απ’ την Πάντειο κι ήμασταν δέκα άτομα μέσα – μια εικόνα που δεν είχε καμία σχέση με την τελευταία της εμφάνιση στην Τεχνόπολη, εκεί όπου είχαν συρρεύσει εφτά χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών για να την ακούσουν. Προσωπικά, δεν ήξερα ούτε ένα από τα καινούργια τότε τραγούδια της, εντυπωσιάστηκα όμως από την απήχηση που είχαν στον κόσμο, καθώς και από το γεγονός ότι το διπλό cd της («Μέρες του Φωτός»), ανεξάρτητη παραγωγή, έφευγε με τις… κούτες κατά τη διάρκεια της συναυλίας! Συνεργαζόμενη σταθερά με τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο (επίσης παιδιά της Μικρής Άρκτου), η Μποφίλιου έχει αρνηθεί τη «συγκατοίκηση» επί σκηνής με κορυφαίους συναδέλφους της παλαιότερης γενιάς, χωρίς να ισχύει το ίδιο για μεγάλους συνθέτες που τη ζήτησαν: Ήδη έχει τραγουδήσει υπό τη διεύθυνση συνθετών όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος και ο Γιάννης Μαρκόπουλος. Τηρουμένων των αναλογιών, η Νατάσσα Μποφίλιου ήρθε να καλύψει το χάσμα που σημειώθηκε στο εγχώριο «έντεχνο» τραγούδι από την εποχή της πρωτοεμφανιζόμενης Μελίνας Κανά με τα κοσμαγάπητα τραγούδια του Σωκράτη Μάλαμα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Με επιλογές μεταξύ ποπ και λαϊκής μουσικής, καθιερώθηκε η καλλίφωνη Ελεωνόρα Ζουγανέλη, κόρη του Γιάννη Ζουγανέλη και της Ισιδώρας Σιδέρη. Ξεκίνησε κι αυτή από τη Μικρή Άρκτο του Παρασκευά Καρασούλου, συνεργάστηκε σύντομα με καταξιωμένους συναδέλφους της, αλλά δισκογραφικά δεν έχει αφήσει ακόμη το στίγμα της. Οι αναρίθμητοι φαν που κατακλύζουν τις συναυλίες της, περισσότερο έχουν την ευκαιρία να την ακούσουν σε διασκευές παρά σε κάτι ολότελα δικό της που να τη χαρακτηρίζει ως τραγουδίστρια ρεπερτορίου.

Ομιλείτε… αγγλικά

Η Μόνικα μετράει λιγότερα χρόνια στα μουσικά δρώμενα και παρά το νεαρό της ηλικίας της έχει στις αποσκευές της δυο αγγλόφωνα ποπ – ροκ άλμπουμ, συναυλίες με τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία, αλλά και έναν υπερβολικό – κατά τη γνώμη μου – θόρυβο γύρω απ’ το όνομα της. Δηλώσεις από μεγαλύτερους ηλικιακά καλλιτέχνες του στυλ «η Μόνικα είναι ο νέος Χατζιδάκις», καθώς και συνεντεύξεις της σε μεγάλες εφημερίδες στο πλαίσιο «πολιτικής» και όχι «καλλιτεχνικής» επικαιρότητας, ακόμη δεν ξέρω πόσο βοήθησαν μια 23χρονη κοπέλα να εξελιχθεί μουσικά και να πατήσει γερά και ουσιαστικά στα πόδια της. Και είναι αλήθεια πως η Μόνικα έχει «χαθεί» τελευταία, εξαιρουμένης μιας συναυλίας της σε μεγάλο χώρο και της εργασίας της στο θέατρο. Ταλαντούχα είναι αναμφισβήτητα, συνεπώς αναμένουμε το επόμενο βήμα της με το ίδιο πάντα ενδιαφέρον.

Στο πλαίσιο της αγγλόφωνης ποπ κινείται και η Μαριέττα Φαφούτη, την οποία γνώρισα πριν από αρκετά χρόνια ως συνθέτρια μουσικής για τον κινηματογράφο και για κάποια τηλεοπτικά διαφημιστικά σποτ. Με πολύ ιδιαίτερη φωνή – ερμηνεία και με συνθέσεις που χρωστούν αρκετά στην alternative σκηνή του εξωτερικού, η Φαφούτη έχει ήδη κάνει αισθητή την παρουσία της με πολλές συναυλίες και με τις συμμετοχές της σε νεανικά μουσικά φεστιβάλ.

Τζαζ, σουίνγκ και πολιτική

Απ’ αυτά τα νεανικά φεστιβάλ ξεκίνησε ακόμη πιο πρόσφατα η Μαρίζα Ρίζου, η οποία επίσης έχει «φτιάξει» ένα δικό της, ολοένα αυξανόμενο κοινό, το οποίο άνετα θα τη χαρακτήριζε δική του «βασίλισσα της τζαζ και του σουίνγκ». Πραγματικά, σ’ όποιον έχει παρακολουθήσει συναυλία της Ρίζου μένει αξέχαστη η σκηνική παρουσία της και η διάθεσή της να «πειράζει» με την big band που τη συνοδεύει, στάνταρ ελληνικά και ξένα τραγούδια.

Η Δανάη Παναγιωτοπούλου είναι ακόμη μία γυναίκα μουσικός, που υπηρετεί όμως ένα άλλο είδος τραγουδιού και απ’ την πρώτη στιγμή έμοιασε να πιάνει το νήμα από ’κεί που το άφησαν η Αρλέτα και η Αφροδίτη Μάνου. Έντονα πολιτικοποιημένη, λάτρις της φολκ μπαλάντας, η Παναγιωτοπούλου, πότε με την κιθάρα της και πότε με τη συμβολή δύο πιάνων στη σκηνή, αφηγείται τις ιστορίες της που συγκινούν και προβληματίζουν. Η τελευταία της διαδικτυακή εργασία αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία, αφού δεν βασίζεται μόνο στα τραγούδια και στη μουσική γενικώς, αλλά και στη λογοτεχνία, στην ποίηση, μέχρι και στην αρχιτεκτονική, αξιοποιώντας εν δυνάμει όλες τις τεχνικές διευκολύνσεις της ψηφιακής εποχής.