Ένας νεαρός συγγραφέας ερωτεύεται τη θεία του στο Περού της δεκαετίας του ’50. 

Ένας νεαρός συγγραφέας ερωτεύεται τη θεία του στο Περού της δεκαετίας του ’50. Ο ερωτευμένος νεαρός δεν είναι πάνω από δεκαοκτώ χρόνων, ενώ η θεία, που διανύει το τριακοστό δεύτερο έτος της ηλικίας της, πληροί όλες εκείνες τις (ελκυστικές) προϋποθέσεις που μπορούν να κάνουν έναν έφηβο να χάσει τα μυαλά του παραζαλισμένος από έναν ακαταμάχητο σεξουαλισμό που τον περνά για μεγάλο έρωτα.
Ο Λιόσα δεν μοιάζει να ανησυχεί ιδιαίτερα για τη βαρύτητα της ιστορίας του, μια και αβίαστα την αφήνει να κινείται στα όρια της σαπουνόπερας. Αν και αυτοβιογραφείται, αφού το βασικό υλικό τού μυθιστορήματος το αντλεί από τον πρώτο του γάμο, ο συγγραφέας επιλέγει συνειδητά να παραμείνουν όλα στην επιφάνεια – παρά τη δυναμική και τη βαρύτητα των γεγονότων.
Έτσι έχουμε μιαν αφήγηση που ουσιαστικά εκτυλίσσεται παράλληλα με τα ραδιοφωνικά ρομάντζα, τα οποία συνδέονται μέσα από την εξέλιξη με την ιστορία του ιδιότυπου αυτού ζευγαριού. Παράλληλα, ο συγγραφέας δεν παραλείπει να ξηλώσει όλη εκείνη τη ρομαντική φιλολογία που πασχίζει να σχετίσει το τυφλό ερωτικό πάθος (στα όρια της μανίας) με ό,τι κολακευόμαστε να βαφτίζουμε ως μεγάλο έρωτα, σα να επιδιώκουμε να προσδώσουμε στην πραγματικότητα μια φαντασιακή νότα μετατρέποντας την καθημερινότητά μας σε σαπουνόπερα και επιτρέποντάς μας να νιώθουμε θεατές της δικής μας ιστορίας.