Ο φόβος ότι ίσως βγει αληθινή η «προφητεία» πως «δεν έχουμε δει τίποτε ακόμη» κυριαρχεί.

 Όσο για τα εντός συνόρων δεδομένα, το κουβάρι θα ξετυλιχτεί μέχρι τις ευρωεκλογές με την ελπίδα μιας διεξόδου μέσω πρόωρων εκλογών. Ωστόσο και παρά τον αισιόδοξο τόνο που επιχειρεί να μεταδώσει  η αξιωματική αντιπολίτευση ο κόσμος ελπίζει στη χειρότερη περίπτωση ότι θα ανακοπούν οι βίαιοι ρυθμοί καταστροφής και  ότι θα υπάρξει μια μικρή δυνατότητα συντήρησης δυνάμεων,  παρά ότι θα ανατραπούν εν μια νυκτί και αναίμακτα οι όροι με τους οποίους δανειστές και μνημονιακές κυβερνήσεις έδεσαν τη χώρα χειροπόδαρα και θ’ αρχίσει η ανάπτυξη. Στην καλύτερη περίπτωση ελπίζει ότι από σπόντα, από εκεί που δεν το περιμένει κανείς δηλαδή, μπορεί να ανάψει η σπίθα που θα αλλάξει τη ροή των πραγμάτων.
 
Αλλά για να μην κλείσουμε εντελώς κατατονικά ας θεωρήσουμε ότι ισχύει η διάκριση που έχουμε συναντήσει σε εγχειρίδια ψυχολογίας: μεταξύ του παθητικού χαρακτήρα της ελπίδας («η οποία πεθαίνει τελευταία, αλλά πάντως πεθαίνει») και του ενεργητικού χαρακτήρα της αισιοδοξίας η οποία προϋποθέτει κινητοποίηση και συμμετοχή στη διαμόρφωση του ατομικού ή συλλογικού μέλλοντος.
 
Ίσως το νόημα της εποχής να βρίσκεται όχι στο πώς θα παρατείνουμε την ανέφελη και ήσυχη ιδιωτική ζωή μας στα νοικοκυρεμένα σπίτια μας – αυτό μάλλον έχει τελειώσει για πολύ καιρό –  αλλά στο πώς Θα αποφύγουμε τον κοινωνικό κανιβαλισμό και αντ'αυτού μαζί να οργανώσουμε την άμυνά μας, γιατί όχι και την αντεπίθεσή μας, στο πώς θα κάνουμε υποφερτό αν όχι αξιοβίωτο το υπόλοιπο από το κομμάτι του ιστορικού χρόνου που μας έλαχε, στο πώς θα κάνουμε το υπόλοιπο της ζωής μα ή ακόμη και το θάνατό μας ν’ αξίζει κάτι, και να μην αφεθούμε να είμαστε απλώς παράπλευρες απώλειες του τέλους μιας εποχής…