«Τίτλοι τέλους» έπεσαν σε έναν από τους μεγαλύτερους εργατικούς και υπαλληλικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων, αυτόν των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια.

«Τίτλοι τέλους» έπεσαν σε έναν από τους μεγαλύτερους εργατικούς και υπαλληλικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων, αυτόν των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια.
 
Η διάρκειά του 14 εβδομάδες, χρόνος ο οποίος πέρασε δύσκολα για τους υπαλλήλους, οι οποίοι χάνουν τις δουλειές τους, στο πλαίσιο των μνημονιακών επιταγών της τρόικας και της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.
Όλα άρχισαν, επισήμως, στις 20 Σεπτεμβρίου, όταν υπεγράφη το… μαγείρεμα αριθμών και ανθρώπων, δηλαδή η Κοινή Υπουργική Απόφαση των υπουργείων Παιδείας και Διοικητικής Μεταρρύθμισης, με την οποία τέθηκαν σε διαθεσιμότητα 1.349 διοικητικοί υπάλληλοι των οκτώ μεγαλύτερων πανεπιστημίων της Ελλάδας (Πανεπιστήμιο Αθηνών, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Πανεπιστήμιο Πάτρας και Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών).
Με «οπλαρχηγούς» τους διοικητικούς υπαλλήλους του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Πολυτεχνείου, άρχισε μία απεργία που αρκετοί πίστευαν πως θα «σπάσει» και ότι δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά. Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζαν σίγουρα οι… σεφ Αρβανιτόπουλος και Μητσοτάκης. Το… μαγείρεμα, όπως έχουμε γράψει, αποδείχθηκε από τη δεύτερη Υπουργική Απόφαση, στην οποία τα νούμερα με τους διαθέσιμους «ξαφνικά» άλλαξαν…
Ύστερα από δύο μήνες περίπου, οι 6 από τις 8 σχολές σταματούν την απεργία, θεωρώντας ότι δεν οδηγεί πουθενά. Το υπουργείο Παιδείας μέχρι τότε δεν έκανε κανέναν διάλογο, όπως τόνισαν πολλές φορές οι πρυτάνεις μέσω της Συνόδου τους, μιλώντας ακόμη και για «επιστράτευση των υπαλλήλων προκειμένου να μη χαθεί το εξάμηνο των φοιτητών».
Βέβαια, το συγκεκριμένο σχέδιο δεν ευδοκίμησε ποτέ, καθώς μία τέτοια κίνηση δεν συνέφερε πολιτικά ούτε τον Σαμαρά ούτε τον Αρβανιτόπουλο. Τον διάλογο με το υπουργείο που τους… καταργεί αρνούνταν συνειδητά μέχρι τότε και οι διοικητικοί υπάλληλοι των ιδρυμάτων, με τους πρυτάνεις να επαναλαμβάνουν, μέρα με τη μέρα, πως με τη διαθεσιμότητα διαπιστώνεται «ξεκάθαρη αδυναμία λειτουργίας των ιδρυμάτων που επιφέρει πλέον πολλές επιπτώσεις στο ακαδημαϊκό μας έργο».
«Μία μαύρη μέρα για τα πανεπιστήμια ξεκινάει μετά τη διαθεσιμότητα. Ο υπουργός αρνήθηκε τον διάλογο στην αρχή και μετά θέλησε να συζητήσουμε. Έκανε αξιολόγηση και μετά ζήτησε να κάνουμε δική μας. Φυσικά εμείς δεν διαπιστώσαμε πως πρέπει να απολυθούν άνθρωποι, αλλά πως χρειαζόμαστε κι άλλους υπαλλήλους. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η επόμενη μέρα είναι πολύ άσχημη» δήλωνε εκείνη την περίοδο στο «Π» ο πρύτανης του ΑΠΘ και προεδρεύων της Συνόδου των Πρυτάνεων Γιάννης Μυλόπουλος.
Η απεργία, βέβαια, διογκωνόταν, με το εργατικό και φοιτητικό κίνημα να συμπαραστέκεται στον αγώνα των υπαλλήλων. Όσο, βέβαια, δεν πραγματοποιούνταν μαθήματα και ο χρόνος για το εξάμηνο κυλούσε αντίστροφα, η «δυσφορία» της καθοδηγούμενης – από τα κυβερνητικά ΜΜΕ – κοινής γνώμης απέναντι στη σκληρή στάση των υπαλλήλων εντεινόταν.
 
Πεισματάρης

Ύστερα από 10 εβδομάδες περίπου, αφού ο πεισματάρης… σεφ Αρβανιτόπουλος απηύδησε και η λογική τύπου «συντεχνιακός αγώνας και τίποτα παραπάνω» δεν έβρισκε ανταπόκριση στις τάξεις των υπαλλήλων, αποφάσισε να συζητήσει μαζί τους.
«Ο αγώνας μας είχε μεγάλο αντίκτυπο και ο υπουργός πιέστηκε. Στη συζήτηση που είχαμε, μας έθεσε ορισμένα ζητήματα και δεσμεύτηκε για να σταματήσουμε την απεργία. Έγινε πιο διαλλακτικός από εκεί που ήταν κάθετος και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Αφού μας κατάργησε, ζήτησε διάλογο. Ήταν, πάντως, απαράδεκτη η αρχική στάση του και γι’ αυτό δεν συζητούσαμε εξαρχής μαζί του» είπε στο «Π» το μέλος της απεργιακής Επιτροπής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ζαχαρίας Τριγάζης.
Ήταν η περίοδος που η διαθεσιμότητα για την κυβέρνηση, όπως μας έλεγαν πηγές του υπουργείου Παιδείας, δεν σημαίνει απολύσεις, αλλά κινητικότητα. Αυτό ήταν το «πάτημα» του υπουργού προκειμένου να πείσει τους υπαλλήλους για την επόμενη μέρα. Οι υπάλληλοι του Πολυτεχνείου όπως και αυτοί του Καποδιστριακού συζήτησαν με τον υπουργού, ζητώντας έγγραφες δεσμεύσεις.
Ο Αρβανιτόπουλος με πρόταση πέντε σημείων ζήτησε από τους υπαλλήλους να σταματήσουν την απεργία υποσχόμενος «κινητικότητα». Όπως υποστήριξε η απεργιακή επιτροπή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο υπουργός βρήκε τους «συμμάχους» του στο πρόσωπο του προεδρείου του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού.
Ο Τριγάζης, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της απεργιακής επιτροπής, είχε καταγγείλει την πρόεδρο Νάνσυ Μιχοπούλου και τον γενικό γραμματέα Δημήτρη Σακκάτο πως «έκαναν συμφωνία κάτω από το τραπέζι με τον Αρβανιτόπουλο για να βολέψουν τους δικούς τους, να εξαιρεθούν της μοριοδότησης και να σταματήσουν τον αγώνα που μέχρι πρότινος υποστήριζαν μέχρις εσχάτων». Από την πλευρά τους, επί του θέματος, οι επίσημοι εκπρόσωποι των υπαλλήλων μάς δήλωναν πως «δεν υπάρχει καμία συμφωνία, αυτό που θέλουμε πλέον είναι διαπραγμάτευση και τίποτε άλλο» διαψεύδοντας τα λεγόμενα της απεργιακής επιτροπής.
Ωστόσο οι ίδιοι άνθρωποι (Μιχοπούλου και Σακκάτος) που καθόρισαν τον αγώνα και «χάραξαν» πορεία για απεργία διαρκείας αποχώρησαν από μία γενική συνέλευση του Δεκεμβρίου συμπαρασύροντας αρκετούς υπαλλήλους. Έτσι άρχισε ανοιχτά ο «πόλεμος» των δύο πλευρών και το ουσιαστικό «ρήγμα» στις τάξεις των διοικητικών υπαλλήλων, οδηγώντας τον απεργιακό αγώνα σε αδιέξοδο.
 
Μια διώξη με καθαρά πολιτικά κριτήρια
 
Στις τελευταίες συνελεύσεις, μέσω των οποίων αποφασίζονταν οι κινητοποιήσεις, απαρτία δεν υπήρχε, καθώς η προσέλευση μειώθηκε σημαντικά μετά τη διαφοροποίηση της στάσης του προεδρείου. Πάντως, «ηθικός αυτουργός» της απεργίας δεν είναι σίγουρα ο Πελεγρίνης, ο οποίος διώχθηκε από τις αρχές για παράβαση καθήκοντος, λες και εκείνος αποφάσιζε τη συνέχιση των κινητοποιήσεων.
Η δίωξή του κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, καθώς γίνεται για πρώτη φορά στα
χρονικά στα πανεπιστήμια (ακόμη μία… πρωτιά για τη χώρα μας), με… πολιτικά κριτήρια να υπολανθάνουν αναμφισβήτητα, όπως έχει ξαναγράψει το «Π». Ήθελε να… εξασκήσει και τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες στο Παρίσι δίνοντας «τροφή» στους… κυνηγούς που περίμεναν στη γωνία για να τον «φάνε». Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, εξελίχθηκε και η κόντρα του με το Συμβούλιο Διοίκησης της σχολής (και τα περισσότερα μέλη του που βρίσκονται στο… εξωτερικό), καθώς το χαρακτήρισε «πέμπτη φάλαγγα του Φράνκο». Όπου Φράνκο, βάλτε τον… σεφ.
Την περασμένη εβδομάδα, πάντως, άρχισαν κανονικά τα περισσότερα μαθήματα στα τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε μία προσπάθεια να μη χαθεί το εξάμηνο, πέραν των σχολών που ήταν υπό κατάληψη. Η συνεδρίαση της Συγκλήτου του ιδρύματος την περασμένη Παρασκευή αποφάσισε «να μη χαθεί το εξάμηνο σε κανένα τμήμα», ωστόσο στη Νομική υπάρχει ήδη απόφαση από τα μέλη ΔΕΠ και τη διοίκηση του Τμήματος πως ο χρόνος δεν επαρκεί και πως το εξάμηνο δεν περισώζεται.
«Μπορεί η Σύγκλητος να είναι το ανώτατο όργανο του Πανεπιστήμιου και να λαμβάνει τις αποφάσεις, ωστόσο κάθε τμήμα μπορεί να κρίνει αυτοβούλως και να μην ακολουθήσει τη δική μας απόφαση. Εφόσον θεωρούν στη Νομική πως δεν επαρκεί ο χρόνος, τότε σεβόμαστε την απόφαση και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε» δήλωσε στο «Π» ο προεδρεύων της Συγκλήτου του Πανεπιστήμιου Αθηνών Μιχάλης Τσινισιζέλης.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.