Ο ποιητής Σωτήρης Παστάκας γράφει για την ποιητική συλλογή του Γιώργου Καρτάκη, «Τώρα που τα σύννεφα», (Γαβριηλίδης 2013)

Πολλοί φίλοι μου θεώρησαν ατυχή τον τίτλο μιας από τις καλύτερες ποιητικές συλλογές που κυκλοφόρησαν φέτος. Θα διαφωνήσω μαζί τους, γιατί αυτό το «τώρα», αυτή η μοναδική μαγική λέξη στον έρωτα κατά τον Μίλο ντε Άντζελις, «τώρα», αποτελεί το κλειδί για να ξεκλειδώσουμε αυτά τα 33 ποιήματα, που αποτελούν μια ερωτική πράξη με τους νεκρούς. Ο χρόνος συνάντησης είναι ο ενεστώτας χρόνος του ποιητή. Έχουμε μια νέκυια. Περισσότερο όμως από μια συνομιλία με τους νεκρούς στο διαρκές παρόν του ποιητή, έχουμε μια αγαπητική σχέση μαζί τους, μια ερωτική πράξη. Οι ζωντανοί έχουν την ικανότητα να φέρονται αχάριστα, να μας πληγώνουν, να μας προδίδουν και να μας κάνουν να υποφέρουμε. Οι νεκροί δίνουν και παίρνουν συγχώρεση, μοιράζονται τον καναπέ μαζί μας, δίνουν φιλιά που δεν μας έδωσαν ποτέ, μας επιτρέπουν να τους αγγίξουμε. Όλα αυτά ο Γιώργος Καρτάκης (που τον γνωρίζαμε μόνο ως έξοχο μεταφραστή από τα γερμανικά) τα καταφέρνει με μια απέριττη λεκτικοποίηση, έναν αυθεντικό λόγο και δυνατή συνειρμική εικονοποιία. Μια ώριμη, σχεδόν θεραπευτική γραφή. Κατάκτηση του τακτοποιημένου παρελθόντος, έτσι ώστε να μπορέσει να διακηρύξει (κι εμείς μαζί του) στο τελευταίο ποίημα της συλλογής με μια άνω και κάτω τελεία:
«Νομίζω πως ξέρω τώρα/τι βρίσκεται πιο κάτω:»