Η αίθουσα είναι γεμάτη νέους ανθρώπους που φωνάζουν, γυμνάζονται, συζητούν. Αγόρια και κορίτσια τρέχουν πάνω κάτω και η λέξη που ακούγεται πιο πολύ είναι ένας αριθμός: τριάντα!

Τι είναι αυτό όμως που ωθεί τους «τριαντάρηδες» ηθοποιούς της σχολής Πράξη Επτά να δημιουργούν, να δοκιμάζονται και να οραματίζονται; Με άλλα λόγια, τι είναι αυτό που… ονειρεύονται περισσότερο;

«Το όνειρό μου είναι να μπορώ να έχω το θέατρο στην καθημερινότητά μου, μέσα από τις πρόβες, τη μελέτη, τη σκέψη για τον ρόλο που μου δίνεται κάθε φορά» αναφέρει η Μαρία Κουθούρη. «Είναι μια διαδικασία που κρατάει ζωντανό το πνεύμα, την ψυχή, το σώμα, και δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Ξέρω ότι στην εποχή που ζούμε, αυτό είναι πολύ δύσκολο, για μένα όμως αυτός ο “δυνατός πόθος” φαντάζει σαν τη μόνη ελπίδα».
Ο Marius Iaurum τονίζει πως «σ’ αυτήν την περίοδο της ζωής μου, οι πιο κατάλληλες λέξεις που μπορούν να περιγράψουν το όνειρα που έχω για το μέλλον είναι: συνέπεια, προσπάθεια και πάθος. Δεν ξέρω αν θέλω ή αν θα τα καταφέρω… “ν’ αφήσω τη στάμπα μου στον κόσμο”… το μόνο σίγουρο είναι ότι τα όνειρά μου με βρίσκουν στο θέατρο… “Μόνο θέατρο από αύριο”… λοιπόν»! Όνειρα πολλά κάνει, από την άλλη, η Ελευθερία Κρατημένου. Αν και, όπως λέει, «η εποχή δεν τα ευνοεί… Το πιο σημαντικό όμως είναι να μπορώ, όσα χρόνια και αν περάσουν, να κάνω ακριβώς αυτό που κάνω και τώρα! Με την ίδια όρεξη, τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια ικανοποίηση!». Ο Σταύρος Μαρκάλας, βέβαια, συμπυκνώνει όλα τα παραπάνω με μια ατάκα:
«Το θέατρο με κάνει να ονειρεύομαι πολλά. Το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι αυτά να τα κάνω πραγματικότητα».