O συγγραφέας Πάνος Σταθόγιαννης γράφει για το βιβλίο του «Ο γραφιάς», εκδ. Γαβριηλίδη

Δεν ξέρω αν ο «Γραφιάς» μου έχει κάποιο μυστικό. Συνήθως κρατάμε μυστικά όλα εκείνα τα οποία μας εκθέτουν. Αντίθετα, στο βιβλίο αυτό επιχείρησα τη φανέρωση και την έκθεση. Με ρωγμές στην όποια θωράκισή μου. Με όση αλήθεια άντεχα.
Τα παραπάνω δεν θέλουν να σας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι γίνεται λόγος για κείμενα αυτοβιογραφικά. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον οίηση. Η ατομικότητά μας έχει νόημα στον βαθμό που τέμνεται με τις ζωές των άλλων, σμιλεύεται μαζί τους και επαναλαμβάνει, εκούσα άκουσα, τον ταυτόχρονα ιλαρό και τραγικό κύκλο της ανθρώπινης βιοτής. Γέννηση, ρίζες, πρόσωπο στραμμένο προς τον άλλον και την κοινωνία, έρωτας, ανατάσεις, διαψεύσεις, εσωτερικός αναστοχασμός, απολογισμός, έξοδος… Με άλλα λόγια, η περιπέτεια του ανθρώπου που «γράφει» εντός του τον κόσμο και «εγγράφεται» σε αυτόν. Ένα άγγιγμα της πυκνότητας και του καίριου, όπως θα έλεγαν οι παλαιότεροι.
Το ύφος των είκοσι δύο κειμένων που συναπαρτίζουν τον «Γραφιά» μου κινείται στο μεταίχμιο του ποιητικού και του πεζού λόγου. Ένα ύφος «μεικτό», όπως χαρακτηρίστηκε από την κριτική. Η γλώσσα του επιχειρεί μια συγκεφαλαίωση των πολλών στρωμάτων της ελληνικής στη διαχρονικότητά της, από την ομηρική ώς αυτή του «πεζοδρομίου».
Αυτές, τουλάχιστον, ήταν οι προθέσεις μου…