Στην απέναντι όχθη πέρασε ο Σ. Θεοδωράκης. Από τη δημοσιογραφία, η οποία ασκείται στην κριτική, θέτει εαυτόν στην κρίση των πολιτών. 

Η πολιτική λύση που χρειάζεται ο τόπος δεν πρέπει να είναι της λογικής φτιάχνουμε έναν πολιτιστικό σύλλογο – όπως συνέβαινε κατά κόρον στις αρχές της δεκαετίας του ’80 – και το χωριό αυτόματα μετατρέπεται σε μικρό Παρίσι κι οι χωρικοί σε πρωτοπορία του καλλιτεχνικού «γίγνεσθαι».

Πολύ περισσότερο ο κόσμος δεν διορθώνεται με μέτριες εκθέσεις ιδεών, και φυσικά ούτε με… τα μεροκάματα. Η γνώση θέλει κόπο και μόχθο που δεν αποκτιέται ούτε στο πεζοδρόμιο ούτε, πολύ περισσότερο, στα τηλεοπτικά πλατό. Αρκετά με τον λαϊκισμό! Η σωτηρία της παρτίδας αλλά και αυτής της ψυχής μας είναι κάτι πολυπλοκότερο και απαιτητικότερο από αυτό που έχει να μας προσφέρει ο μεροκαματιάρης δημοσιογράφος.
 
Η πρόχειρη, λοιπόν, ανακοίνωση των λόγων που οδήγησαν τον γνωστό δημοσιογράφο δεν μας πείθει ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό, ούτε επαρκές και αντάξιο των αναγκών της Πατρίδας.