Τώρα που είμαστε στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές, θα κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις που αφορούν τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ τις προηγούμενες μέρες.

1) Όταν μπροστά σου έχεις δυο κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, δεν κουβεντιάζεις την εκλογική σου διακήρυξη 20 μέρες πριν από τις εκλογές, αλλά δυο μήνες πριν. Συζητάς, ακούς τις διαφωνίες – όπως έκανε πάντα ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς –, αποφασίζει η πλειοψηφία και πορεύεσαι προς τις εκλογές με μια ενιαία στρατηγική στα βασικά ζητήματα.
«Κουκκιά λογαριαστά» που λένε στο νησί μου.

2) Όταν ξεκινάς τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων, έχεις κουβεντιάσει, ανιχνεύσει προθέσεις και δεν καταλήγεις στο βάλε – βγάλε ονόματα, με αποτέλεσμα να δείχνεις προχειρότητα. Αυτό συνέβη με τα ονόματα του Βαρουφάκη, του Λαπαβίτσα, της υποψήφιας από τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. (Όπως ακατανόητο είναι, πολιτικά, να ζητούν και να μετέχουν στο ευρωψηφοδέλτιο πρόσωπα που διαφωνούν με την εκλογική διακήρυξη, δεν την ψηφίζουν και… καλούνται να την υποστηρίξουν στα τηλεοπτικά πάνελ ως υποψήφιοι ευρωβουλευτές!).

3) Όταν φτιάχνεις τα ψηφοδέλτια για τις αυτοδιοικητικές εκλογές – κατά κανόνα – διαλέγεις πρόσωπα με απήχηση στις τοπικές κοινωνίες, με γνώση των προβλημάτων και, φυσικά, πρόσωπα που ασπάζονται τις βασικές πολιτικές αρχές του πολιτικού φορέα που τους υποστηρίζει. Δεν επιλέγεις με μόνο γνώμονα το να είναι από την οργανωτική σου δομή. Αν το κάνεις, όχι… δεν πετυχαίνεις διεύρυνση, αλλά θα δυσκολευτείς το βράδυ των εκλογών να μετρήσεις πρωτιές σε τοπικό επίπεδο.

Αυτά τα λίγα.

Όμως ο κύβος ερρίφθη και τα αποτελέσματα θα τα δούμε στις 25 Μαΐου. Απλώς τα γράφουμε αυτά – αυτονόητα πράγματα δηλαδή –, μπας και δεν τα… ξαναδούμε πριν από τις εθνικές εκλογές.