Περίπαιγμα της εκλογής εν μέσω της νυκτός της εποχής της ανοίξεως. Μάιος έγραφε το μηνολόγιο ενώ στην ημερομηνία ο αριθμός στο ξεθώριασμα μετρούσε την απουσία των παλαιών χρωμάτων.

Mυογράφημα

Είχε νύχτα. Αυτό έγραφε στο χαρτί. Με το σπασμένο μολύβι. Μασημένο στην άκρη. Μαύρο. Ξεβαμμένο, με τις ουλές να δείχνουν. Απόγνωση.
Στην αρχή. Ένα ξύλινο. Θρόνος υπερυψωμένος.
Σανίδες με σύνορα. Σκαλίσματα. Ανάγλυφες αποτυπώσεις. Καλλιτεχνήματα της συνέχειας.
Στις παραδόσεις της καθημερινότητας.
Απέναντι.
Με το χτυποκάρδι να γίνεται κρυφτό. Σκυμμένος.
Κρατημένη αναπνοή. Με τα χέρια πλεγμένα. Δίχως θόρυβο.
Στο παράθυρο η αμυγδαλιά. Άσπρα να πέφτουν όταν φύσαγε. Όπως ο χειμώνας την άνοιξη.
Κι ο ήχος. Τα πόδια σαν ελατήρια. Στην πόρτα. Σπρώξιμο και χαρά. Τρεχαλητά στα σκαλοπάτια, στην αυλή. Παραμύθια του λίγου. Όσο βαστάει η στιγμή. Στο όνειρο.
Στο τετράδιο η συνέχεια. Με το τρέμουλο να μουντζουρώνει.
Κι οι φωνές. Πολλές φωνές. Ο θυμός. Πολύς θυμός.
Κι ο φόβος. Πολύς φόβος.
Ο ήχος μακρύς. Της επαναλήψεως.
Ξανά και ξανά. Να σέρνεται.
Στην υπενθύμιση.
Και στο ανασήκωμα μια γρήγορη συλλαβή. Δυο χέρια στο πρόσωπο.
Και χαμένα χρόνια στο πέρασμα της νύχτας.
Είχε μέρα, έγραφε το χαρτί.

Κέντημα       

Στο περιθώριο
Όταν η πέτρα δείχνει
Στα αδιέξοδα την αμαρτία
Στη λεπτομέρεια
Παρουσία κρεμασμένη
Στα πλαϊνά
Ασπρόρουχα στον βράχο
Χαμόγελο στη ρεματιά
Ρήμα στην αναπνοή
Ύστερη λέξη
Στο ωμέγα της φωνής
Και στα δάχτυλα η βροχή
Να ’χει την ευλογία
«θυμάσαι»
«φύσαγε πολύ»
Μια βελονιά
Κι η κλωστή κέντησε στο χώμα