Ο Μπράιαν Σίνγκερ επιστρέφει στην κινηματογραφική μυθολογία των X-Men, την οποία αναμφισβήτητα ο ίδιος αποθέωσε όσο κανείς στο παρελθόν, για να βάλει τον πήχη της φιλοδοξίας πιο ψηλά από ποτέ.

Το στοίχημα είναι οπωσδήποτε τολμηρό: σε ένα κοντινό μέλλον που βρίσκεται στο χείλος της Αποκάλυψης, οι X-Men στέλνουν τον Γούλβεριν πίσω στην δεκαετία του ’70. Είναι ο μόνος τρόπος πρόληψης ενός καταστροφικού πολέμου, που θα οδηγήσει στην κυριαρχία των μηχανών. Για να αλλάξει το μέλλον, ο Γούλβεριν θα πρέπει να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ του Ξαβιέ και του Μαγκνέτο, ή τουλάχιστον να προκαλέσει μια προσωρινή συμφιλίωση. Η ιδέα της ταινίας έρχεται κατευθείαν από τα κόμικ “X-Men” της δεκαετίας του ’60, όπου η κόντρα Ξαβιέ-Μαγκνέτο διαβάστηκε από πολλούς ως ένα αλληγορικό σχήμα για την αντιπαράθεση μεταξύ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μάλκολμ Χ – με άλλα λόγια, μεταξύ της «νόμιμης» και της «τρομοκρατικής» οδού προς την κοινωνική δικαίωση.
 
Φυσικά, όπως θα περίμενε κανείς από ένα μπλοκμπάστερ του μεγέθους του, το «X-Men: Ημέρες ενός ξεχασμένου μέλλοντος» χρησιμοποιεί μάλλον διακοσμητικά τους παραπάνω προβληματισμούς, η τέλος πάντων όχι με κάποια ιδιαίτερη φινέτσα. Είναι βέβαια ξεκάθαρο ότι έχουμε μπει στην αίθουσα για να θαυμάσουμε κάτι άλλο, και ο Μπράιαν Σίνγκερ μας το προσφέρει απλόχερα: με τρομερή αφηγηματική άνεση στα πήγαινε-έλα της ιστορίας του, χειρίζεται επιδέξια όχι μόνο το πρωτοκλασάτο καστ του, αλλά και τα πολυπληθή ρίσκα μιας ιστορίας που (σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις υπερ-ηρωικές ταινίες) είναι καταδικασμένη να μην τελειώσει απολύτως ρόδινα. Όταν μάλιστα το κούρδισμα των σκηνών δράσης και η αισθητική επικοινωνία μεταξύ του ρετρό και του φουτουριστικού βρίσκονται σε τόσο υψηλό επίπεδο, τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς από μια συμβατική χολιγουντιανή ταινία του είδους; Ίσως μια γερή δόση χιούμορ – και ο Σίνγκερ δεν ξεχνάει να μπολιάσει τις «Ημέρες ενός ξεχασμένου μέλλοντος» με αρκετό απ’ αυτό.