«Το όραμα μας περιλαμβάνει μια Ελλάδα υπερήφανη στην κοινωνία των εθνών… Όπως τηρούμε τις συμμαχίες, έτσι διεκδικούμε και τα δικαιώματά μας. Έχουμε καθήκον να τα διεκδικήσουμε εν ονόματι του ελληνικού λαού, εις το ακέραιον. Είμεθα σύμμαχοι, όχι υποτελείς, όχι δορυφόροι…»

Όταν ο Ανδρέας έφυγε, τότε καταλάβαμε το μέγεθος της απώλειας. Ακόμα και σήμερα (18 χρόνια μετά…) στις κρίσιμες στιγμές αναρωτιόμαστε: Τι άραγε θα έκανε ο Ανδρέας με την πτώχευση, με το μνημόνιο, με το χρέος; Θα τολμούσε η Μέρκελ και οι άλλοι (νάνοι) πολιτικοί της Ευρώπης να κουνάνε το δάκτυλο και να επιβάλλουν ταπεινωτικές τιμωρίες σε έναν ολόκληρο λαό προς… σωφρονισμό; Aσφαλώς και δεν θα τολμούσαν.
 
Με τον Ανδρέα είμαι «μαζί» από το 1964. Δεν του μίλησα και δεν μου μίλησε ποτέ. Ούτε που γνώριζε την ύπαρξή μου! Όμως αυτό σε τίποτα δεν με εμπόδισε να τον θεωρώ δικό μου άνθρωπο, πατέρα και αδελφό. Είμαι σίγουρος ότι έτσι τον νιώθουν εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα. Τώρα που όσα οραματίστηκε, που όσα δημιούργησε, ξεθεμελιώνονται (και από ανθρώπους που εκείνος εμπιστεύθηκε), τώρα που μαύρο σκοτάδι τυλίγει την Ελλάδα και τους Έλληνες, ο δικός μου Ανδρέας, ο Ανδρέας μας, δεν είναι εδώ…
 
*Πάνος Μπόζος
Μαθηματικός