Η συγγραφέας Βασιλική Λεβεντάκη γράφει για το βιβλίο της 
«Στα μονοπάτια του καπνού» 
Εκδόσεις: Λιβάνη

«Στα Μονοπάτια του Καπνού» άφησα ελεύθερο το βήμα μου να περιηγηθεί σε μια διαδρομή που το πάθος και η ένταση, το μυστήριο και ο έρωτας, η αγωνία και η έκπληξη της ανατροπής ακροβατούσαν στα σταυροδρόμια που χαράζει η ίδια μας η ύπαρξη.
Κι άκουσα… ψιθύρους πίσω απ’ τα σφαλιστά παραθυρόφυλλα, την ώρα που τα στόματα βιάζονται να σφραγίσουν, προτού η μαρτυρία γίνει το στίγμα που θα τους σημαδέψει σε μια κοινωνία που ψυχορραγεί.
Κι αντίκρισα… πρόσωπα ωχρά και ταπεινωμένα, να εξασθενούν από το βάσανο του κάματου και της ανέχειας, ανήμπορα να ορθώσουν το ανάστημά τους, αντιμετωπίζοντας με σθένος την άδικη μοίρα τους.
Ξαφνιάστηκα… Αίμα… Αίμα πηχτό να ρέει άφθονο απ’ τις πληγές που χαράκωσαν την ίδια την καρδιά, ξερνώντας τον πόνο που μόνο τα συναισθήματα ξέρουν να προκαλούν.
Ρίγησα… Ρίγησα από τον έρωτα που ντύνεται την πιο παράφορη μορφή του πάθους, αδίστακτο ζώο που λαχταρά από τη σάρκα της σάρκας του αχόρταγα να τραφεί.
Μίλησα… με τις μορφές που έφυγαν, και χάθηκαν, και πίσω πια δεν θα γυρίσουν, αφήνοντας κληρονομιά παράπονα και διαθήκη μυστικά, που ακόμα κι αφανέρωτα πασχίζουν μετά από χρόνια στο φως του ήλιου να προβάλουν, προβάλλοντας την τραγική τους αλήθεια.
Μα σαν η μυρωδιά του μπασί μπαγλί και του μπασμά ήρθε να με κυκλώσει κι η πρώτη ρουφηξιά έσπειρε μέσα μου την πιο βαθιά, την πιο γενναιόδωρη ικανοποίηση… σαν το τοπίο θόλωσε κι η πόλη της Καβάλας αναδύθηκε πιο όμορφη από ποτέ… τότε… ναι… το ένιωσα… και σίγουρη πια ήμουνα πως τελικά σωστή η διαδρομή που ακολούθησα, οδηγώντας τα βήματά μου Στα Μονοπάτια του Καπνού!