Η τελεία των αποστάσεων στα σημεία και η πρόταση εγκατέλειψε την καλοκαιρία. Μοναδικότητα των διακεκομμένων διαστημάτων, ενώ στα συναισθήματα περιπλέκονται οι αισθήσεις όταν στο ξεφύλλισμα οι σκέψεις καταφεύγουν στην επαιτεία των λέξεων.

Εντύπωση
 
Σημεία
 
Στην άκρη του λιμένος
 
Επιφώνημα
 
Στο κόσμημα
 
Εφαπτομένη της προκυμαίας
 
Η λεπτομέρεια
 
Απρόσμενη
 
Στα πλευρά
 
Σαν άστρο
 
Μέσα στη γαληνότητα
 
Της λαμπρότητας «από πού έρχεσαι» στον μονόλογο το πάφλασμα «δεν μιλάς» στο παραμιλητό
 
Αντιλαμπύρισμα
 
Κι ο ήχος
 
Λέξεις ακατέργαστες
 
Στην αλμύρα

Μυογράφημα
 
Με την ανάσα να γυροφέρνει. Και τη ματιά να ξεχνιέται στο πέλαγος.
 
Όταν το σύννεφο μαύριζε στο νερό την υπόθεση της βροχής.
 
Χάραμα. Ο ήλιος μασούλαγε το πρωινό. Αργά.
 
Όπως η φωνή διώχνει την οξεία όταν χαμηλώνει.
 
Στην άμμο. Θαμμένο. Με το γυαλί μουντζουρωμένο. Σημάδια της πέτρας όταν ψιθυρίζει.
 
Με το χέρι στην πρόταση. Στο χάδι. Στο ξεκαθάρισμα.
 
Κι η εικόνα. Τυλιγμένες λέξεις. Αρχαία γράμματα.
 
Χωρίς τελείες. Κεφαλαία σχήματα. Δίχως διαστήματα. Βιαστικά. Όπως να φεύγει η θάλασσα. Και το κύμα να γράφει.
 
Την κόλαση.
 
Στο χαρτί. Με την υγρασία να ποτίζει. Και στα
μάτια. Η σημασία.
 
Στο σώμα. Το σκίρτημα. Ανάγνωση. Φωνή.
 
Σκιές. Η μια μετά την άλλη. Τα πρόσωπα. Τα
μάτια. Αχνά.
 
Όπως η μουσική. Στο ξεκίνημα. Χαμηλά.
 
Το πέλαγος απέραντο.
 
Μια μολυβιά. Δυο φράσεις. Μια στιγμή.
 
Η κίνηση. Ιεροτελεστία. Μυστικό.
 
Δίπλα στα στοιχειά.
 
Παρομοίωση η ευλογία της προσευχής.
 
Και τα δάχτυλα να αφήνουν στην αγκαλιά του νερού.
 
Την απάντηση.