Η συγγραφέας Βάσια Τζανακάρη γράφει  για τη συλλογή διηγημάτων «Η καρέκλα του κυρίου Έκτορα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Ήθελα να αφηγηθώ ιστορίες ανθρώπων που ζουν γύρω μας, που τους προσπερνάμε στον δρόμο χωρίς να τους προσέξουμε, αλλά που μπορεί να βρίσκονται σε αντίστοιχη κατάσταση με τη δική μας, οι ιστορίες μας να μοιάζουν. Στην «Καρέκλα του κυρίου Έκτορα» υπάρχουν ήρωες όλων των ηλικιών, παιδιά, έφηβοι, νεαρές γυναίκες και νέοι άντρες, μεσόκοποι. Κοινό χαρακτηριστικό των ηρώων είναι οι απογοητεύσεις και οι ματαιώσεις στη ζωή τους – σε όποια ηλικία κι αν βρίσκονται. Οι δυσκολίες και οι στενοχώριες στη ζωή ξεκινούν από την παιδική ηλικία.

Η συγγραφή του βιβλίου κράτησε μερικούς μόνο μήνες. Συνήθως έτσι γράφω, μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, συμπυκνωμένα, δεν αφήνω κείμενα και ιδέες να εκκρεμούν. Έπειτα τα αφήνω να «κρυώσουν» για ένα εύλογο διάστημα και τα ξαναπιάνω για διορθώσεις. Τα περισσότερα διηγήματα γράφτηκαν πρωινές ώρες. Νωρίς το πρωί έχει ησυχία και η γλώσσα ηχεί πιο καθαρά στο μυαλό μου. Όσο έγραφα το βιβλίο διάβαζα αδιάκοπα. Ετερόκλητα πράγματα. Υπάρχουν συγγραφείς που όταν γράφουν κάτι δεν μπορούν να διαβάσουν κάτι άλλο, θέλουν να είναι απερίσπαστοι. Με εμένα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όταν πέφτουν τα χέρια μου καλά κείμενα, εντείνεται η επιθυμία μου για γράψιμο. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου διάβαζα περισσότερο Χένρι Τζέιμς, Λειβαδίτη και Βουτυρά.