Η συγγραφέας Μαρία Παπαδοπούλου γράφει για το βιβλίο της «Στα χρόνια της Ελπίδας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη

Oι αναμνήσεις είναι πολλές και πολύτιμες. Για χρόνια σέρνουν τρελό χορό εγκλωβισμένες σε στενά σύνορα. Κάποτε κάνουν την επανάστασή τους και απελευθερώνονται. Και τότε λένε την ιστορία τους. Και τότε ένα βιβλίο γράφεται μόνο του γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

Γιατί θέλει να μιλήσει για όμορφες ανέγγιχτες πατρίδες με παρθένα ψυχή, για ανθρώπους με ήθος και ποιότητα, αλλά και ασυγχώρητη αφέλεια.

Για αθώα φλερτ, διάθεση ρομαντική, αγάπες πλατωνικές, που σε χρώματα και διαστάσεις ξεπερνούν μεγάλους έρωτες και καυτά ειδύλλια.

Για εποχές που, παρά το γκλάμουρ και την τρέλα, η ανθρωπότητα γεμάτη ελπίδα ανοίγει τα φτερά να κτίσει έναν καινούριο κόσμο σε πιο γερά θεμέλια. Που ακόμα και λαοί που ζούσαν στον σκοταδισμό, άφηναν πίσω τις προκαταλήψεις και τις αλυσίδες που τους κρατούσαν δέσμιους… Αυτή την εποχή η Βασιλική την έζησε, αλλά την είδε και να γκρεμίζεται. Ήθελε λοιπόν να πει τη δική της εκδοχή, όχι σαν ιστορικός, όχι σαν ειδήμων, αλλά μέσα από την άδολη, αθώα ματιά ενός μικρού κοριτσιού που είχε την τύχη και τις ευκαιρίες να γνωρίσει πράγματα, αλλά και την ευαισθησία να μπορεί να δει και την άλλη μεριά του νομίσματος.

Μια μεγάλη επιθυμία έκαιγε μέσα της, και ήθελε να την υλοποιήσει. Να ρίξει το φως του προβολέα πάνω στους απλούς ανθρώπους γύρω της, να πει την ιστορία τους και να τους κάνει πρωταγωνιστές. Με βοηθό το συναίσθημα θέλει να δημιουργήσει συγκινήσεις και με όπλο το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό να απαλύνει όσο γίνεται τραγικά γεγονότα που συνέβησαν για να μην ρίξει σε διάθεση κακή τον αναγνώστη.

Γι’ αυτό έγραψα αυτό το βιβλίο. Γιατί κάποιες ιστορίες πρέπει να λέγονται.