Με μια νέα συλλογή διηγημάτων η Μαρία Μήτσορα δίνει τον δικό της τόνο στην τρέχουσα λογοτεχνία μας

Με μια νέα συλλογή διηγημάτων η Μαρία Μήτσορα δίνει τον δικό της τόνο στην τρέχουσα λογοτεχνία μας

Μια από τις ιδιότυπες περιπτώσεις της λογοτεχνίας μας, η Μαρία Μήτσορα, έχει τον τρόπο της με τη γραφή. Τα δεκαπέντε τελευταία διηγήματά της στεγάζουν ιστορίες αποσυρμένες από την πραγματικότητα και ξαναγεννημένες στους ερεβώδεις βυθούς των παθών, όπου η μαθητεία του χρόνου παραμορφώνει τους αισθηματικούς καθρέφτες. Έρωτες, απώλειες, η διακριτική παρουσία του θανάτου, ενός αισθήματος ματαιότητας, η απουσία ελπίδας, αποτυπωμένα σ’ ένα σκοτεινό παιχνίδι ζωής, εγκλωβισμένο σε μια δυσοίωνη μοίρα.

Η συγγραφέας με ζηλευτή επιμονή μένει προσηλωμένη στον ατομικό μικρόκοσμο που μεγαλύνεται καθώς βουλιάζει μέσα σε αισθήματα, αναμνήσεις, τρέχουσες καταστάσεις, επαναστατικά ανεξάρτητες στον τρόπο που βιώνουν τη ματαιότητά τους.

Πρόκειται για ιστορίες μοναχικές, στρεβλωμένες από μια λυτρωτική τρέλα που σε κρατά στο χείλος μιας αβύσσου – απώλειες που για να γίνουν υποφερτές αλλοιώνουν τον χρόνο, την αίσθησή του και την προδιαγεγραμμένη πραγματικότητα, σα να θέλουν να διαταράξουν την τάξη του κόσμου.

Όλα τα διηγήματα έχουν μια σκοτεινιά, μια θολούρα απελπισίας και ελάχιστο φως – μόλις για να κυκλοφορούν οι λέξεις ως αδιάψευστοι μάρτυρες στις ιερουργίες της εσωτερικότητας. Λέξεις που στοιβάζονται σαν ανάχωμα, σαν μια γραμμή άμυνας στην εκτεταμένη μελαγχολική επέλαση των ανθρώπινων σχέσεων, λέξεις που αναζητούν αγωνιωδώς τρόπους διαφυγής.

Πρόκειται για διηγήματα τα οποία διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις σαν να είναι η πρώτη φορά, σαν να μην μπορείς να τελειώσεις μαζί τους. Έτσι με την υπόσχεση έπειτα από κάθε ανάγνωση μιας δεύτερης και μιας τρίτης, το βιβλίο λαμβάνει μια περίεργη υπόσταση, σχεδόν ανθρώπινη.

Η Μήτσορα γράφει δεκαπέντε σκληρά διηγήματα δίχως να τα χρωματίσει, σα να λυτρώνεται από τη σκληράδα τους, αυτή την πένθιμη ομορφιά τους. Η ανάγνωση γίνεται ένα προσωπικό ταξίδι από λέξη σε λέξη, από πρόσωπο σε πρόσωπο, από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Κάθε ιστορία έχει την αφετηρία της στον κόσμο, σε μια πολύβουη συνθήκη ζωής όπου μπαινοβγαίνει ελεύθερα με τη θρασύτητά της η πραγματικότητα. Έτσι, η Μήτσορα, θαρρείς με τρόμο που μετατρέπεται σε τέχνη, αποσύρει από όλη αυτή την τύρβη τα δημιουργήματά της σαν να θέλει να τα προστατέψει αφήνοντάς τα έρμαια σε μια λυτρωτική διαφυγή…

Πρόκειται για ιστορίες που ξεφεύγουν από την πραγματικότητά τους με την ευγενική επιθυμία να ανακαλύψουν τα σκοτεινά τους είδωλα, να ζήσουν την ανατριχίλα της διάψευσής τους, τη δόξα και τη συντριβή του εφήμερου.