Ο συγγραφέας Μιχάλης Σπέγγος γράφει για το βιβλίο του «Τελευταία συγγνώμη» εκδ. Διόπτρα

Θέλω να βλέπω τον εαυτό μου σαν ένα παραμυθά. «Story teller», λένε οι αγγλόφωνοι. Για μένα λοιπόν το ζητούμενο στην «Τελευταία συγγνώμη» ήταν η τέχνη της αφήγησης, με σεβασμό όμως στην ιστορική αλήθεια. Η αρχή και το τέλος του βιβλίου είναι στο φαράγγι του Βίκου, στην Ήπειρο. Ένα πανέμορφο και επιβλητικό μέρος. Σε όσους το έχουν επισκεφθεί είμαι βέβαιος ότι το κεφάλαιο στο οποίο κορυφώνεται η πλοκή θα αφήσει μια ξεχωριστή αίσθηση. Πιστεύω στη δύναμη των συγκυριών. Ως μυθιστοριογράφος, βέβαια, η μοίρα είναι σύντροφος καλός. Εκεί πάνω κάποτε κάποιος μου είπε μια καταπληκτική ιστορία και τότε ζήλεψα όσους μπορούσαν να λένε ιστορίες. Και να που τώρα λέω και εγώ μια ιστορία που αρχίζει και τελειώνει εκεί. Ο καμβάς είναι τα Γιάννενα και η Γερμανία αλλά και η Ιταλία και το Ισραήλ. Και η Λατινική Αμερική. Κύριο ρόλο στην ιστορία παίζει η Ρωμανιώτικη Ισραηλιτική Κοινότητα των Ιωαννίνων. Το 1913 που απελευθερώθηκαν τα Γιάννενα η Εβραϊκή κοινότητα αριθμούσε γύρω στις 3.000 ψυχές. Σήμερα, μόνο μερικές δεκάδες. Επισκέφτηκα τα στρατόπεδα, μίλησα με επιζώντες. Η φρίκη του Ολοκαυτώματος είναι παγκόσμια και ακόμα νωπή. Η «Τελευταία συγγνώμη» μιλά για ήρωες και αντι-ήρωες που γεννιούνται μέσα στον αγώνα για επιβίωση. Με έμφαση στην πλοκή, και μια ανατροπή στο τέλος, μια και όλες οι ιστορίες-σταθμοί εμπεριέχουν ανατροπές, όπως η γέννηση του κόσμου μας και του είδους μας. Μου έχει τύχει να περιμένω με ανυπομονησία να γυρίσω σπίτι για να συνεχίσω την ανάγνωση κάποιου βιβλίου. Να φτάνω στο τέλος και από τη μία να αγωνιώ για την εξέλιξη, αλλά απ’ την άλλη να λυπάμαι που τελειώνει. Αν και οι καινούργιοι αναγνώστες αισθανθούν έτσι με τούτη την επανέκδοση, θα είμαι ευτυχισμένος διπλά.