Ο ποιητής Αλέξανδρος Κατσιούρης γράφει για το βιβλίο του «Πρόναοι και μετόπες», εκδόσεις Ιωλκός

Αν ο πρόναος ενός ναού παρακινεί τον πιστό ή τον επισκέπτη να εισέλθει στο εσωτερικό του, η ποίηση τον προκαλεί να εισχωρήσει στο άδυτο της ψυχής του, εκεί που τα πράγματα δεν είναι όπως τα αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις του, αλλά όπως θα μπορούσαν να ήταν εάν αντάλλαζαν ιδιότητες. Ας μην περιμένει όμως να βρει απαντήσεις στα ερωτήματά του, γιατί η ποίηση δεν δίνει απαντήσεις. Ανοίγει καινούρια μονοπάτια στοχασμού, τα οποία μπορεί να μην έχουν την ίδια κατεύθυνση και, ενδεχομένως, να μην οδηγούν στον ίδιο τερματισμό, αφού η ποίηση δεν καυχιέται ότι κατέχει τη μία και μοναδική αλήθεια, παρόλο που στοχεύει στην αποκάλυψή της.

Παρ’ όλα αυτά, δεν θα πρέπει να διστάσει, γιατί όπως ο ναός δεν απευθύνεται σε αρχιτέκτονες, έτσι και η ποίηση δεν απευθύνεται σε ποιητές. Δεν ανήκει σε μια ελίτ μυημένων, αλλά σ’ εκείνους που αναζητούν την αλήθεια μες στον σκοτεινό λαβύρινθο της ανθρώπινης μοίρας, άλλοτε συνεπαρμένοι από το μεγαλείο της κι άλλοτε τσακισμένοι από τις συμφορές της. Την αλήθεια που πολλές φορές κρύβεται σε μικρά, σχεδόν ασήμαντα πράγματα ή σε καθημερινές, απλές σκηνές που, ωστόσο, όταν φωτίζονται ποιητικά γίνονται μεγαλειώδεις.

Γιατί η ποίηση είναι παντού, και γύρω μας και εντός μας, μετατρέποντας το ιδιωτικό σε καθολικό, το εφήμερο σε αιώνιο, το αδύνατο σε μπορετό. Το έχει ανάγκη αυτό η ψυχή, αφού μόνο έτσι μπορεί να απαλλαγεί από τα δεσμά μιας πεζής και χωρίς ενδιαφέρον καθημερινότητας. Δεν έχει σημασία μέχρι πού μπορεί να φτάσει, το σημαντικό είναι να νιώσει τη χαρά του φτερουγίσματος.