Ο Θέμης Πάνου και ο Θανάσης Δήμου γράφουν για το βιβλίο τους
«ITA BREVIS / Ιστορίες  για Αχρείους», εκδ. Καστανιώτη.

1. ΟΡΝΤΙΝΑΝΤΣΑ: Ο στρατηγός Ταρκαζίκης πέφτει ξερός από μια αδέσποτη στο μέτωπο του Αϊβάνσαράι και ο συνοδός του φαντάρος, εκμεταλλευόμενος το απότομον του τέλους, παίρνει τη θέση του πεθαμένου και αλλάζει όνομα και εμφάνιση δίχως δεύτερη σκέψη. Ο Ιάκωβος Μελκερέντζος, η ορντινάντσα του στρατηγού, προήχθη αυτοβούλως σε στρατηγό και κάνει το καθήκον που του επέβαλε ο φιλοτομαρισμός του. Σερνάμενος πρηνηδόν πήγε και παραδόθηκε απέναντι. Ως στρατηγός φυσικά.

2. Η ΔΙΑΘΗΚΗ: Ο Αιμίλιος Ματσαβίδας, διδάσκαλος χορού κατ’ οίκον, τελευταίως είχε παραγκωνιστεί από έναν Ούγγρο εμιγκρέ, τον Αλιόσα Κάπλαν, ο οποίος με τα μισά λεφτά, εκτός από ρυθμική γυμναστική, που είναι ένα κι ένα για να καούν τα λίπη, δίδασκε και τσάρλεστον και τάνγκο και σουίνγκ και ό,τι άλλο ήθελαν οι πλούσιες κυρίες, με αποτέλεσμα ο Αιμίλιος να χάσει τις μισές χοντρές και κάτι παραπάνω, να μειωθούν τα έσοδα και να φτάσει σε σημείο να εξαντληθούν τα λίγα έτοιμα που είχε για ώρα ανάγκης. Η μόνη του ελπίδα ήτανε ο αδερφός του ο Φωκίων, με τον οποίο όμως δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις.

3. ΛΙΜΠΕΡΤΙ: Φάγανε τρία Λίμπερτι στην καθισιά τους τα λαμόγια. Ο Βάιος, ο Τέλης κι ο Φιλήμονας σε ένα καζίνο της Μάλτας μασήσανε τρία ολόκληρα βαπόρια από κάτι εφοπλιστές της συμφοράς, τον Κίμωνα τον Πασπιράκη και τον Στέφανο τον Γιαμαλίδη, που είχανε μόλις αποκτήσει τα καράβια και ήταν έτοιμοι να τα ρίξουνε στις θάλασσες. Το μυριστήκανε όμως τα καρτάλια και πέσανε απάνω τους.

4. Η ΠΑΝΣΙΟΝ: Λέγανε πολλά για τον στρατηγό Ταρκαζίκη, ότι ήτανε προδότης και επίορκος, και για το τέλος του διάφορα, την αλήθεια όμως την ήξερε μονάχα ο Ιάκωβος Μελκερέντζος, ο μετονομασθείς και Αλτεμάγιερ.