Η συγγραφέας Ελένη Δραμητινού γράφει για το μυθιστόρημά της «Δυο φορές εγώ», εκδόσεις  ΑΛΔΕ

Το βιβλίο «Δυο φορές εγώ» είναι ένα ιστορικό ψυχογράφημα, του οποίου η υπόθεση εκτυλίσσεται σε τρία χρονικά επίπεδα. Στο σήμερα, στα χρόνια του πολέμου του 1912 έως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πιο πίσω, στην εποχή της μινωικής Κρήτης. Μέσα σ’ αυτούς τους καιρούς, αρχίζουν οι ήρωες να ξεδιπλώνονται, μεγαλώνοντας και δίνοντας τη σκυτάλη της ζωής ο ένας στον άλλο. Όλα τα κομμάτια του εαυτού μας, αυτά που ξέρουμε, αυτά που φοβόμαστε και αρνούμαστε να τα δούμε, αλλά κι αυτά που ζούνε μέσα μας ως κληρονομιά των προγόνων μας, όλα ενσωματώνονται σε κάθε άνθρωπο που ζωντανεύει μέσα από τις λέξεις της ιστορίας. Πάνω στα βουνά της Δίκτης, στα κουρνιασμένα χωριά του οροπεδίου Λασιθίου, ζουν οι δίδυμες αδελφές Ζαμπία και Ελένη Σηφάκη, δυο κρυμμένοι εαυτοί που γίνονται ένα πολεμώντας και αγαπώντας η μια την άλλη. Ανάμεσά τους ο Δημητρός Δοξαστάκης, που παντρεύεται τη Ζαμπία προσπαθώντας να βρει τον δρόμο της λύτρωσης από τις ενοχές του γι’ αυτά που έκανε και γι’ αυτά που δεν τόλμησε στα χρόνια του πολέμου. Στοίχειωσε τους φόβους του, τους έκρυψε μέσα του και προσπάθησε να βρει τη λύτρωση στη φυγή και τον εξαγνισμό στον θάνατό του. Δίπλα του, ο Γιωργής Σηφάκης, συμπολεμιστής του και παντοτινός αδελφός και φίλος, ένας άνθρωπος που δεν ζήτησε πολλά και γέμισε τη ζωή του με τα λίγα. Κι ανάμεσά τους η Φλουρή Σηφάκη, η όμορφη αδελφή που ζει και κινείται σαν το καλό δώρο του Θεού στον κόσμο των ανθρώπων. Τη λύτρωση θα δώσει η Αριάδνη Δοξαστάκη, κόρη του Δημητρού, στα χρόνια τού σήμερα, που προσπαθεί να ξετυλίξει το κουβάρι τραβώντας σιγά – σιγά τον δρόμο του λαβυρίνθου. Μόνος δρόμος ένας. Ο δρόμος της συγχώρεσης.