Η συνάντηση του υφυπουργού Αθλητισμού Σταύρου Κοντονή με τις ηγεσίες της Σούπερ Λιγκ και της Φούτμπολ Λιγκ απέδειξε για μια ακόμη φορά πως οι παράγοντες δεν έχουν καμιά απολύτως διάθεση να διώξουν τους αλήτες από τα ελληνικά γήπεδα και η πολιτική ηγεσία τη βούληση να φθάσει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο.
Όλοι αυτοί οι «υπερήφανοι λαοί» σε συντριπτικό ποσοστό απολαύουν της πλήρους εμπιστοσύνης και ελέγχου του ιδιοκτήτη – πατερούλη τους. Ο οποίος τους γνωρίζει σχεδόν όλους με το ονοματεπώνυμό τους, τους χορηγεί τζάμπα εισιτήρια, τους επιδοτεί τις εκδρομές, τους χαρτζιλικώνει, και στα πιο «υπάκουα» παιδιά βρίσκει και μια δουλίτσα σε μια από τις επιχειρήσεις του…
Εκείνοι, από την πλευρά τους, ασκούν την πίεση που πρέπει στον προπονητή, τους παίκτες και, σε ορισμένες περιπτώσεις… εταιρειών «λαϊκής βάσης», συνδιοικούν ή αναλαμβάνουν τα ηνία της ομάδας.
Και η κατάσταση διαιωνίζεται. Και τα όποια καφριλίκια θα επαναλαμβάνονται. Όπως και νέοι νεκροί θα υπάρξουν. Γιατί κανείς δεν επιθυμεί πραγματικά να αλλάξει κάτι σε αυτό το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Νόμος και τάξη
Ωστόσο, τα πράγματα μπορεί να απλοποιηθούν, αν τελικά η πολιτεία αποφασίσει να αντιμετωπίσει τις ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις με τους κανόνες της αγοράς και να εφαρμόσει τους νόμους, οι οποίοι θα πρέπει να είναι καθαροί και ξάστεροι. Μέσα από αυτό το πλαίσιο προκύπτουν ερωτήσεις που, αν απαντηθούν, θα πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του…
- Για ποια επιχείρηση η πολιτεία αναλαμβάνει το κόστος της ασφάλειάς της;
- Ποια επιχείρηση προστατεύεται σε μόνιμη βάση από διμοιρίες των ΜΑΤ;
- Ποια επιχειρηματική δραστηριότητα αναθέτει, στο τζάμπα, το έργο της ομαλής εξέλιξης παραγωγής του προϊόντος της (ενός ποδοσφαιρικού παιχνιδιού εν προκειμένω) στην κοινωνία, η οποία τελικά πληρώνει την αστυνομία;
- Ισχύουν για τις ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις ό,τι ισχύει και για τις υπόλοιπες αναφορικά με τα χρέη τους, τους διακανονισμούς και τους δανεισμούς τους;
- Ισχύουν για τις ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις ό,τι ισχύει και για τις υπόλοιπες επιχειρήσεις σε ό,τι αφορά τις επιχορηγήσεις για τις υποδομές τους; Αν, ας πούμε, η πολιτεία επιχορηγεί την κατασκευή ενός γηπέδου, γιατί να μην επιχορηγεί και την κατασκευή ενός εργοστασίου;
Με λίγα λόγια, οι σπουδαίοι αυτοί κύριοι που έχουν πάρει στα χέρια τους το παιχνίδι του ποδοσφαίρου και το έχουν μετατρέψει σε ένα (υπο)προϊόν ξεφτίλας (συγκρινόμενο με αντίστοιχα προϊόντα άλλων χωρών) μπορούν σε προσωπικό επίπεδο να εξακολουθήσουν να συμπεριφέρονται σαν χουλιγκάνοι, αρκεί:
- Να είναι συνεπείς με τις φορο-οικονομικές τους υποχρεώσεις.
- Να αναλάβουν τις υποχρεώσεις ασφάλειας και προστασίας του προϊόντος που παράγουν. Δηλαδή να φροντίζουν (και να είναι υπεύθυνοι έναντι του νόμου) για την ασφαλή διεξαγωγή των αγώνων.
Απαιτώντας η πολιτεία τα αυτονόητα – και χρησιμοποιώντας τη διεθνή εμπειρία – υπάρχει ίσως κάποια πιθανότητα:
- Οι εν λόγω νταβατζήδες του ελληνικού ποδοσφαίρου να γίνουν τελικά επιχειρηματίες.
- Οι κάφροι των κερκίδων να πάψουν να είναι «οι στρατοί των προέδρων» και να απομακρυνθούν από τους αγωνιστικούς χώρους.
- Να μπουν κανόνες δίκαιου παιχνιδιού έτσι ώστε οι αγώνες να κερδίζονται στον αγωνιστικό χώρο και όχι σε «παράγκες».
Αν όλα αυτά συμβούν, τότε εύκολα ο κόσμος θα επιστρέψει στο γήπεδο, για έναν πολύ απλό λόγο: Για να δει μπάλα και όχι «στημένο» ξυλίκι…