Στο τελευταίο του μυθιστόρημα ο Αλέξης Σταμάτης ανεβοκατεβαίνει τους ορόφους μιας πολυκατοικίας, παρατηρεί από τις κλειδαρότρυπες τους ενοίκους, ενώ έξω το νερό «μιλάει» πιο δυνατά από τους ανθρώπους…

Όταν ήμουν παιδί… 
Ήμουν αφόρητος καπετάν φασαρίας. Μια και πήγα δημοτικό έχοντας ήδη μάθει καλά γραφή και ανάγνωση, βαριόμουν πάρα πολύ και λόγω χαρακτήρα έκανα φοβερή φασαρία, μη αφήνοντας τους συμμαθητές μου να κάνουν μάθημα. Χρόνια μετά, συνάντησα τη δασκάλα μου, την κυρία Καίτη, η οποία μου είπε ότι είχε ανακαλύψει το «φάρμακο» για την περίπτωσή μου. Στην πίσω άκρη της τάξης έβαζε έναν πάκο εξωσχολικά βιβλία, τα οποία λειτουργούσαν ως αντιπερισπασμός. Με το που τα ανακάλυπτα βυθιζόμουν στην ανάγνωση, αφήνοντάς την να κάνει τη δουλειά της. 

Στην εφηβεία μου… 
Έχοντας σταδιακά πολιτικοποιηθεί, αλλά κυρίως έχοντας βυθιστεί σε ροκ ακούσματα και αναγνώσεις «καταραμένων» ποιητών, άρχισα να κάνω εξωσχολικές παρέες με παιδιά που επέλεγα, βίωσα το γυμνάσιο ως outsider. Παράλληλα, άρχισα να γράφω τα πρώτα μου ποιήματα και να νιώθω πως η ζωή μου με πήγαινε κάπου αλλού, το οποίο ωστόσο δεν μπορούσα ακόμη να ορίσω.

Όταν σπούδαζα… 
Ένιωθα πως η αρχιτεκτονική την οποία επέλεξα ήταν σπουδαία τέχνη. Η αλήθεια είναι πως το ΕΜΠ και τα μεταπτυχιακά στο Λονδίνο με βοήθησαν πάρα πολύ ακόμη και στη συγγραφή. Άρχισα να ζω μόνος μου από 18 χρόνων, γεγονός που μου έδωσε μια τεράστια ελευθερία, την οποία τράβηξα ώς τα άκρα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσω αρκετές φορές με αποκορύφωμα μια μεγάλη περιπέτεια με το αλκοόλ, η οποία παραλίγο να μου κοστίσει τη ζωή.

Τώρα που μεγάλωσα… 
Όλα όσα έζησα είναι χωνεμένα και τοποθετημένα στη σωστή τους διάσταση. Πιστεύω ότι διαθέτω πλέον έναν γερό άξονα. Ξέρω ποιος είμαι, ποια είναι τα προτερήματα και τα ελαττώματά μου. Ευτυχώς, ωστόσο, δεν νιώθω τίποτα παγιωμένο. Όλα είναι διαρκώς in progress και είμαι σε θέση να αντιμετωπίσω κάθε ανατροπή. Με ενδιαφέρει κυρίως το «τώρα» παρά το πριν και το μετά. Μπορεί μεν να «φέρεις» το πριν, ίσως και διαρκώς, αλλά κάθε νέα συνθήκη δημιουργεί κι ένα νέο ερεθιστικό πεδίο, το οποίο δεν αντιμετωπίζεται με παλιά εργαλεία. Διαρκής επανεφεύρεση, λοιπόν, και έτοιμος να εκπλαγώ ανά πάσα στιγμή.