Λίγο πριν από την Άλωση και με δεδομένη την πτώση της Κωνσταντινούπολης στις δυνάμεις των Οθωμανών, οι σφοδροί πολέμιοι της θρησκευτικής και πολιτικής προσέγγισης με την καθολική Δύση άρχισαν να απεργάζονται σχέδια συνεργασίας με τους μελλοντικούς κατακτητές, έχοντας πιθανώς στο μυαλό τους ότι αυτή η προσέγγιση θα ήταν μια παρένθεση, μια λύση προσωρινή. Το τυφλό μίσος εναντίον των δυτικών, που κρατούσε τις ρίζες του από την εποχή των σταυροφοριών, τους θόλωνε την κρίση.