«Κάποτε ανέβηκαν στην κορυφή και έδειξαν σε εμάς πως γίνεται, πως αν πιστεύεις μπορείς να τα καταφέρεις, πως δεν υπάρχει «μικρός» και «μεγάλος» στον αθλητισμό. Ακολουθήσαμε το δικό τους δρόμο και φτάσαμε κι εμείς στη δική μας κορυφή με την ίδια αγάπη για το μπάσκετ, για τη χώρα μας, για την Εθνική Ομάδα που μας οδήγησε όλα αυτά τα καλοκαίρια να ενώνουμε τα χέρια στο κέντρο του γηπέδου και να φωνάζουμε «Ελλάς!» με όλη τη δύναμη όχι της φωνής, αλλά της ψυχής μας.
Το μεγάλο μας όνειρο και «θέλω» είναι να ακολουθήσουν αυτόν τον ίδιο δρόμο και τα παιδιά που έρχονται, τα παιδιά που θα ακολουθήσουν. Θέλουμε κάποια στιγμή να γίνουμε εμείς μάρτυρες του δικού τους χορού, όταν θα βάζουν τα χέρια ο ένας στον ώμο του άλλου, στο κέντρο κάποιου γηπέδου… Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό το «Ελλάς» που μπορεί να φωνάζουν 12 παίκτες, αλλά αγγίζει τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων…».
