Περιγράφει την ασίγαστη επιθυμία του να γίνει μουσικός, τα πρώτα βήματα ως «βασιλιάς» σε μία μπάντα που έπαιζε σε μπαρ στο Ασμπουρι Παρκ και την μετέπειτα άνοδο της διάσημης E Street Band. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια αποκαλύπτει για πρώτη φορά τις προσωπικές του αγωνίες και πώς αυτές ενέπνευσαν τα καλύτερα έργα του και εξηγεί γιατί το τραγούδι-σήμα κατατεθέν του-«Born to Run», αποκαλύπτει πολύ περισσότερα από ό,τι είχε πραγματικά φαντασθεί.

«Είναι αστείο να γράφεις για τον εαυτό σου», ομολογεί ο Σπρίνγκστιν στο βιβλίο του, «αλλά σε ένα τέτοιο έργο όπως αυτό, ο συγγραφέας οφείλει να κρατήσει την υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό, να αποκαλύψει στον αναγνώστη αυτά που έχει κατά νου, και αυτό προσπάθησα να κάνω».

Στο βιβλίο αποκαλύπτεται η προθυμία του Σπρίνγκστιν να βγάλει προς τα έξω με παιδική ευαισθησία, κομμάτια της ζωής του, κάτι που ουσιαστικά αποτελεί ένα δώρο προς τους αναγνώστες, μία πράξη αθωότητας.

«Στην αρχή ήμουν σαν όλους τους άλλους, αφηγείται στο βιβλίο, ήμουν απλά ένας από τους πολλούς μη προνομιούχους εφήβους που ήθελαν να ξεφύγουν από τις περιοριστικές συνθήκες μίας υποβαθμισμένης επαρχίας και αυτό προσπάθησα να το κάνω με τη μουσική. Αυτό είναι το νόημα της αυτοβιογραφίας μου, εκεί κρύβεται όλη η αλήθεια».

Τα τραγούδια που συνοδεύουν το βιβλίο είναι παγκοσμίως διάσημα: Born to run, The river, Badlands, The ghost of Tom Joad, Born in Usa, The rising, και πολλά άλλα τα οποία «δίνουν έναν ρυθμό» στην ανάγνωση του βιβλίου. Στην ανθολογία συγκαταλέγονται και πέντε ανέκδοτα κομμάτια, τα οποία καλύπτουν μία χρονική περίοδο πέντε χρόνων και γράφτηκαν πριν από την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ:Greetings from Asbury Park, N.J., το οποίο κυκλοφόρησε το 1973.

   Πρόκειται για κομμάτια που έπαιζε με το πρώτο του νεανικό συγκρότημα, The Castiles, άγνωστα στο ευρύ κοινό. Ακούγοντας τα δύο πρώτα ανέκδοτα τραγούδια της νεότητάς του, διαπιστώνουμε οτι από τότε ο νεαρός Μπρους «φώναζε» σαν ένα παιδί φανατικό της ροκ το οποίο έπαιζε με τους φίλους της γειτονιάς και ονειρευόταν να γίνει κάποιος, ίσως ένα αστέρι της ροκ. Το γεγονός όμως είναι ότι, σε αντίθεση με πολλούς άλλους, έγινε όχι μόνο πραγματικά κάποιος, αλλά το απόλυτο «αφεντικό» της ροκ. 

   * Σε μια συνέντευξη που έδωσε το 2014 στους New York Times, είχε δηλώσει ότι οι αγαπημένοι του συγγραφείς είναι οι Κόρμακ Μακάρθι, ο Φίλιπ Ροθ, ο Ρίτσαρντ Φορντ και ο Ντοστογιέφσκι.