Περασμένη Πέμπτη πρωί. Τελειώνεις από τον Παπαδάκη και ακολουθείς τη γνωστή πορεία για τον Real και την εκπομπή του Χατζηνικολάου. Γνώριμη διαδρομή σχεδόν 10 χρόνια τώρα. 

Εκεί λοιπόν. 

Στα πάνελ, στις συνεντεύξεις, στα πρωτοσέλιδα του «Ποντικιού», να αιτιολογείς, να δικαιολογείς, να πλακώνεσαι (αραιά και που πια) με ερειστικούς, να μην παίρνεις πάνω σου τις υπερβολές -σκίζω, μαχαιρώνω, εμείς, οι άλλοι, οι γερμανοτσολιάδες, οι Βενεζουελανοί, οι Μπάμπηδες (με γνώση) οι Μπάμπηδες (οι άσχετοι)- να προσπαθείς να βρεις εκείνα που ξεχωρίζουν, εκείνα που δεν κάνουν όλους το ίδιο.

Δύσκολο.

Και γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο όταν τα μνημόνια που μπορεί να μην είναι όλα τα ίδια, να έχουν εκείνα τα ψήγματα μιας προσπάθειας να ενισχυθούν οι πραγματικά αδύναμοι, αλλά αυτό, να μην είναι αρκετό, να μην κάνει τη διαφορά.

Τα σκέφτεσαι, λες πως να, και τι να πω στην εκπομπή του Χατζηνικολάου, τη μέρα που ένας ακόμα “έντιμος συμβιβασμός” είναι στα σκαριά, ενώ φτάνεις στα διόδια της Αττικής Οδού.

Οι κινήσεις μηχανικές, ίδιες, απαράλλακτες, (όπως τα μνημόνια) με μικρές διαφορές κυρίως στα ρέστα (όπως στα μνημόνια)

– Καλημέρα

– Καλημέρα. Απλώνεις χέρι, δίνεις 2.80, παίρνεις ρέστα μαζί με φυλλάδιο για ενημέρωση, και πριν ξεκινήσεις πέφτει η ερώτηση:

– “Γιατί ρε φίλε, ενώ έχουμε υποστεί εδώ και χρόνια τόσα και τόσα, πρέπει να σώνει και καλά, να ακούμε υπερβολές και διάφορες υποσχέσεις που δύσκολα θα πραγματοποιηθούν; Πιο καθαρές και σταράτες κουβέντες. Καταλαβαίνουμε τα ζόρια. Τόσο δύσκολο είναι για τον Τσίπρα; Πιο πολύ μας “κοστίζει” αυτό, παρά οι φόροι που έχουν πέσει στο κεφάλι μας”.

Τόσο απλά.

Δεν απαντώ, χαμογελώ ηλίθια, παίρνω τα ρέστα και φεύγω λάου- λάου, για την επόμενη συνέντευξη.

Κρατάω εκείνο το “μας κοστίζει”.

Μου φάνηκε, ότι μιλούσε και γι’ αυτούς που είχαν αρχίζει να σχηματίζουν ουρά πίσω μου. 

Και για πολλούς άλλους….