Οι επιθέσεις με στόχο τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ είναι συχνότατες και αντί να αποτελούν ένα ανησυχητικό φαινόμενο, έχουν καταντήσει υπόθεση ρουτίνας που δεν της δίνει κανείς σημασία μέχρι να σκοτωθεί κάποιος και να βγουν στα δελτία ειδήσεων οι δακρύβρεχτοι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος διατυμπανίζοντας πένθιμα την αμετακίνητη (ανάλογα με το περιστατικό)  θέση τους  ότι καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

Οι  ρίζες της πολιτικής βίας στην χώρα μας είναι βαθύτατες και η πλούσια παράδοσή της καλύπτει όλο το πολιτικό μας σύστημα.  Το ανησυχητικό είναι ότι τα συχνά φαινόμενα και η πρωτοφανής ανοχή και γενικότερα η χαλαρότητα που επιδεικνύει αυτή η κυβέρνηση απέναντι στις ποικίλες εκφράσεις της βίας, εθίζουν και την κοινωνία στην υποσυνείδητη παθητική αποδοχή της. Είναι νωπός ακόμα, παρά την συλλογική αμνησία της κοινωνίας, ο ηρωικός μελοδραματισμός μιας κατά τα αλλά στυγνής βίας που ζήσαμε στους δρόμους της Αθήνας στα χρόνια της αντιμνημονιακής υστερίας η οποία καθαγιάστηκε με την κυβερνητική αλλαγή.

Το αίσθημα ατιμωρησίας που επικρατεί σε μια κοινωνία η οποία  επίσης δέχεται αδιαμαρτύρητα και παθητικά όχι μόνο τη βία αλλά και την εκατοντάχρονη υποθήκη της χώρας, τα capital controls, την πλήρη καταβύθιση της αγοράς, την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης για την οποία επαίροντο στερεοφωνικά Τσακαλώτος και Χουλιαράκης, την άγρια φορολογία, τα ασύστολα ψεύδη, την απάτη, την θρασύτητα, την αναίδεια των υπουργών απέναντι στον λαό, οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε ένα φαύλο κύκλο που δύσκολα θα μπορεί να συμμαζευτεί. Και το χάος είναι η ευνοϊκότερη συνθήκη για να ανθίσουν τα πλέον δύσοσμα ιδεολογικά σαπρόφυτα και παράσιτα.

Αναρωτιέται κανείς αν αυτές οι συστηματικά στοχευμένες επιθέσεις, αντί για τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ είχαν στόχο τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ, τι εντυπώσεις θα είχαν δημιουργηθεί και τι κατακλυσμικές αντιδράσεις θα ακολουθούσαν περί παρακράτους, σκοτεινών δυνάμεων, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και άλλες συνομωσιολογικές θεωρίες από το πλούσιο ρεπερτόριο της Αριστεράς…